• Երեւանյան բուրգեր-ուղեցույց. փնտրում ենք կատարյալ համը

  Վերջին տարիներին բուրգերները դարձել են Երեւանի խոհարարական մշակույթի անբաժանելի մասը՝ առաջարկելով հյութալի ու լայն տեսականի՝ համային նախասիրությունների մեծ ընտրությամբ…

• Որտե՞ղ են խորհրդավոր կերպով անհետանում գուլպաները

  Նայեք ձեր գուլպաների դարակում եւ հաշվեք, թե քանի՞ զույգն է պակասում…

• Տիհանա Vibes. Ո՞րն է ամուսնության լավագույն տարիքը, եւ կարելի՞ է արդյոք դավաճանել

  Մենք փորձել ենք այս անգամ բացահայտել, թե որն է ամուսնանալու լավագույն տարիքը եւ ինչպես են մարդիկ վերաբերվում դավաճանություններին․․․

• Անգլիացին տարված է ամուսնացածների՝ հատկապես իր գործընկերների ու ընկերների կանանց հետ սեքսով

  Կալիֆորնիայում բնակվող անգլիացին տարված է ամուսնացած կանանց՝ հատկապես իր բիզնես գործընկերների եւ ընկերների կանանց հետ սեքսով…

• Տղամարդիկ, ովքեր սոցցանցերում վիրավորակամ մեկնաբանություններ են գրում կանանց, բարդութավորված կնատյացներ են

  Տղամարդիկ, ովքեր սոցցանցերում նողկալի մեկնաբանություններ եւ վիրավորանքներ են գրում կանանց հասցեին, բարդութավորված անբաններ են․․․

• Գուշակիր գույնը, ստացիր ծաղկեփունջ. մեկ օր՝ Մայիս Վարդանյանի հետ

  Երբ ուզում եմ ջերմություն եւ ժպիտ, դիտում եմ բլոգեր Մայիս Վարդանյանի տեսանյութերը․․․

• «Հայերը պետք է հասկանան՝ մենք փոքր ազգ ենք. պետք է միասին լինենք: Երբ միասնական ենք, մեզ չեն կարող կոտրել». Սաթի Սպիվակովա

  Բեմից իջնելուն պես հայտնի հաղորդավարուհին սիրով հանդիպեց հանդիսատեսի հետ, լուսանկարվեց ու նաեւ պատասխանեց լրագրողներին հետաքրքրող հարցերին…

• Yerevan Cocktail Week՝ գարնան գլխավոր խնջույքը

  Yerevan Cocktail Week-ը լավ հարթակ է տաղանդավոր բարմենների համար, ասում է Yerevan Cocktail Week-ի հիմնադիր եւ կազմակերպիչ, աշխարհահռչակ բարմեն եւ միքսոլոգ Գեղամ Ղազարյանը…

Շատ վաղուց՝ «անցյալ կյանքում», այնպես էր պատահել, որ աշխատում էի Մոսկվայում գործող տիպիկ հայկական «գրասենյակում»։ Այնտեղ ռուս քարտուղարուհի կար, ում մոտ մեր հայերի պատճառով հաճախ հիստերիա էր սկսվում։ Քարտուղարուհին նստում էր տնօրենի սենյակում։ Մի անգամ նա վրդովված ինձ ասում է. «Ես ուղղակի չեմ հասկանում հայերին։ Մտնում են սենյակ, տեսնում են որ նա (տնօրենը) տեղում չէ, բայց միեւնույնն է հարցնում են՝ «տնօրենն այստեղ չէ, չէ՞»... Եվ այսպես բոլորը՝ առանց բացառության։ Ծաղրու՞մ են ինձ»։ Ես քմծիծաղ տվեցի, բայց մեր մենթալիտետին բնորոշ նրբությունները չկարողացա նրան բացատրել։ Միանգամից հիշեցի 90-ականները (այս շրջանում բենզինի դեֆիցիտ էր եւ այն վաճառում էին միայն հատուկ տարաներով), երբ բենզին վաճառող կրպակների վրա հայտնվեցին «բենզին ՎԱԲՇԵ չկա» գրառումները։

Ի դեպ, նման մի իրավիճակում հայտնվեցի նախատոնական շրջանում, երբ դոլարը «կատաղել էր»։ Մի պահ ձու գտնելը (համենայնդեպս, իմ տան մոտ գտնվող խանութներում) անհնար էր։ Նման խանութներից մեկի սեփականատերը, երեւանցիների համառությունից եւ կասկածամտությունից բարկացած, բոլոր բաժիններում՝ հացաբուլկեղենից, նպարեղենից սկսած մինչեւ մսամթերք, մեծ տառերով գրել էր՝ «Ձու չկա»։ Եվ երբ գնորդներից մեկը, այնուամենայնիվ, տվեց նույն հարցը, վաճառողուհու ծամածռված դեմքի արտահայտությունից ես հասկացա, որ նրա նյարդային համակարգը խանգարման շեմին է։ Ինչ էլ ասես, միեւնույնն է, հույսը մեր հայրենակիցների մոտ երբեք չի մարում՝ նույնիսկ թվացյալ անհուսալի իրավիճակներում... Ահա հենց այս, ոչնչով չարդարացված լավատեսության, յուրահատուկ փիլիսոփայության, ինչպես հետաքրքրությունից, այնպես էլ կարեկցանքից դրդված ուրիշի կյանքի մեջ ներխուժելու համար էլ սիրում եմ հայերին։ Երբեմն այս ամենը բարկացնում ու զայրույթ է առաջացնում, բայց հետո դրանք մեծ ջերմությամբ ու ժպիտով ես վերհիշում...

Երեւանյան մետրո. հերթեր էքսկալատորի եւ ելքի մոտ։ Եթե նկատել եք, հայերը երբեք աջ կողմում չեն կանգնում, ինչպես սահմանված է։ Եվ թեկուզ այդ պահանջը հենց նրանց անվտանգության համար է, թեկուզ մետրոյի աշխատակիցը հուսահատ ձայնով հայտարարում է այս մասին, բայց հայ «ճակատագրապաշտները» շտապելու տեղ չունեն։ Մի անգամ ես հանդիպման պետք է գնայի եւ արդեն ուշ էր։ Ստիպված էի անցնել էքսկալատորին կանգնած մարդկանց միջով՝ բախվելով նրանց մունաթին եւ լսելով «ուֆ» դժգոհության բացականչությունը։ Տղամարդկանցից մեկը, ով չէր ցանկանում զիջել ինձ, ասաց. «Բոլորս էլ մի տեղ ենք գնում, էլի»։ Ես այնպես ապշեցի, որ եթե կարողանայի, կընկնեի հենց էքսկալատորի վրա։  Բայց հետո, երբ ընկերներիս պատմեցի այս միջադեպի մասին, բոլորը մի լավ ծիծաղեցին, քանի որ միայն հայը կարող է նման խորը փիլիսոփայական ենթատեքստ ունեցող «երկաթյա փաստարկով» հիմնավորել իր արարքը. ընդ որում նաեւ շատ հումորով։

Հունվարի 12-ին նստում եմ տաքսի. Բաղրամյան պողոտայում խցանում է, եւ վարորդը մեծ ուրախությամբ բացականչում է. «հազիվ, խցանում եղավ, թե չէ տոներին արդեն խելագարվում էինք»։

Կամ մեկ ուրիշը. դստերս հետ մեր տան մոտ գտնվող խանութից ծաղիկներ եմ գնում։ Վաճառողուհին մի յուրահատուկ համակրանքով եւ մեծ հետաքրքրասիրությամբ սկսեց հարցնել իմ անձնական կյանքի մասին։ Դստերս նայելով՝ հետաքրքրվեց, թե արդյոք ուրիշ երեխաներ ունեմ, թե ոչ։ Բացասական պատասխանից հետո հարցրեց, թե ինչու է այդպես։ Փորձում եմ խուսափել պատասխանից՝ քաղաքակիրթ ու շփոթված ժպտալով եւ ինչ-որ անհասկանալի բաներ մրմնջալով։ Սակայն նա կարեկցանքով նայեց ինձ եւ բարձրաձայնեց իր «վճիռը»՝ «Հիվանդ ես»։ Ինչպես հասկացաք, մի քանի օր հետո ամբողջ թաղամասը համոզված էր, որ ես երկրորդ երեխա չեմ ունենում, քանի որ անհուսալի հիվանդ եմ։ Հարեւանուհիս անգամ «լավ» բժիշկի կոնտակտային տվյալներ հայտնեց։ Ինչպես կարելի է չսիրել հայերին՝ նույնիսկ եթե իրենց «հոգատարությամբ» ու հետաքրքրասիրությամբ պարզապես «գլուխդ տանում են»...

Էմմա Օ. 

Հետևեք NEWS.am STYLE-ին Facebook-ում, Twitter-ում և Instagram-ում