• Ինչո՞ւ են հասուն կանայք նախընտրում ավելի երիտասարդ տղամարդկանց

  «Քո մասին պատկերացումը» նոր ռոմանտիկ կատակերգությունը, որը հիմնված է համանուն գրքի վրա, պատմում է այն մասին, թե որքան գեղեցիկ կարող են լինել տարիքային տարբերություն ունեցող սիրահարների հարաբերությունները․․․

• Սերը` առաջին համբույրից, գուցե, իրականություն է

  Սերը՝ առաջին համբույրից, կարող է իրականություն լինել: Հոգեբանները կարծում են, որ նրանք, ովքեր հավատում են «առաջին համբույրից առաջացած սիրուն», թույլ են տալիս իրենց ակնկալիքներին ազդել իրենց սիրային կյանքի վրա․․․

• Ինչպես բացահայտել դավաճան ամուսնուն. տեխնոլոգիաները օգնում են

  Եթե ​​ցանկանում եք բացահայտել ձեր դավաճան կողակցին, ժամանակակից տեխնոլոգիաները կօգնեն ձեզ այս հարցում․․․

• Հարաբերությունների խորհրդատուն բացահայտել է երկու բան, որոնք կանայք երբեք չպետք է անեն

  Փորձագետ Էսթեր Սարֆաթին ընդգծել է երկու բան, որոնք, նրա խոսքով, կանայք «երբեք չպետք է անեն»․ դրանք են՝ «բողոքելը կամ բացատրություններ տալը»․․․

• Միայնակ ամերիկացին, որը հուսահատ սեր է փնտրում, շաբաթական 400 դոլար արժողությամբ գովազդային վահանակ է տեղադրել

  Միայնակ ամերիկացին, ով հուսահատ սեր է փնտրում, որոշել է շաբաթական 400 դոլար արժողությամբ հսկայական գովազդային վահանակ տեղադրել՝ ամուսնանալու հույսով․․․

• Դավաճանություն՝ քնած ժամանակ. ի՞նչ են նշանակում անհավատարմության մասին երազները

  Ամուսնուն/կնոջը դավաճանելը ոմանց համար մղձավանջային սցենար է…

• Գրավիչ կանայք տղամարդկանց ոգեշնչում են ասել ճշմարտությունը, իսկ կանանց՝ ստել

  Հետազոտությունը, որը հրապարակվել է Economic Behavior & Organization ամսագրում, փորձել է պարզել, թե ինչպես է կնոջ արտաքինն ազդում մյուսների բարոյական վարքագծի վրա․․․

• Անգլիացին տարված է ամուսնացածների՝ հատկապես իր գործընկերների ու ընկերների կանանց հետ սեքսով

  Կալիֆորնիայում բնակվող անգլիացին տարված է ամուսնացած կանանց՝ հատկապես իր բիզնես գործընկերների եւ ընկերների կանանց հետ սեքսով…

Իմ աղջիկը երբեք չի տեսնի արեւի լույսը: Նա երբեք չի զգա գարնան շունչը եւ նամակներ չի գրի Ձմեռ Պապին: Ես երբեք չեմ տեսնի, թե նա ինչպես է ժպտում, նրա մանկական թոթովանքը չեմ լսի, չեմ սեղմի կրծքիս, չեմ զգա նրա բույրը: Ես սպանել եմ նրան, ես նրան զրկել եմ ապրելու իրավունքից միայն նրա համար, որ աղջիկ էր: Իմ արածը ներում չունի եւ անուն չունի: Չնայած դա սպանություն է: Ես մայր եմ, ես սպանեցի սեփական երեխայիս, երբ բժիշկն ասաց, որ աղջիկ եմ ունենալու: Իմ երեխան լրացրեց ծնողների կողմից սպանված հայուհիների երկար ցուցակը:  Ինչո՞ւ, ինչի՞ համար: Հապա մտածեք, թե ինչ սարսափելի է պատասխանը. միայն նրա համար, որ աղջիկ են: Ե՞րբ, ինչո՞ւ մենք՝ հայերս, դադարեցինք սիրել կանանց, ավելի շուտ նրանց ատել այն աստիճան, որ առանց մտածելու այն աշխարհ ենք ուղարկում սեփական երեխաներին: Տասնյակ հազարավոր մարդկային ձայներ մեզ են դիմում մայրական արգանդներից: Իսկ մենք նրանց սպանում ենք: Մենք՝ մեր սեփական ձեռքերով: Ես էլ մաս կազմեցի մարդասպան-մայրերի այդ սարսափելի քանակությանը: 

Ի՞նչ անեմ: Ինչպե՞ս շարունակեմ ապրել այդ բեռով: Այդ անբուժելի, անընդհատ արնահոսող վերքով իմ ներսում: Ինչպե՞ս գլխումս խլացնեմ չծնված աղջկաս լացը: Ինչպե՞ս դադարեմ ատել ամուսնուս, որը պնդեց, որ անեմ այդ սպանությունը: Չեմ կարողանում նայել նրան: Այդ օրվանից հենց միայն այն միտքը, որ նա կդիպչի ինձ, մեջս զզվանք է առաջացնում: Բայց ես ավելի շատ ինձ եմ մեղադրում: Ես մայր եմ: Եվ ես բավականաչափ ուժ, փաստարկներ, սեր չունեցա:  Ինչո՞ւ համաձայնեցի, ինչո՞ւ չփախա, ինչո՞ւ չփրկեցի երեխայիս: Ի՞նչ իրավունք ունեի նրան զրկելու կյանքից: Ես ինչո՞վ եմ լավ սովորական մարդասպանից: Զղջումը թեթեւացում չի բերում, որովհետեւ արդեն չափազանց ուշ է: Կասեք` Աստվա՞ծ: Ինչի՞ս է պետք նրա ներումը, եթե ես ինքս երբեք չեմ կարողանա ներել ինձ: Այժմ աղջիկս մի տարեկան կլիներ: Առաջին քայլերը կաներ: Կհիանար անձրեւով եւ ձյունով, վախեցած ու զարմացած` իր փոքրիկ ձեռքերը կմեկներ կանաչ խոտին, ամեն օր, ամեն վայրկյան միլիոնավոր հայտնագործություններ կաներ: Ես այլեւս երբեք երեխա չեմ ունենա: Ես ինձ զրկել եմ այդ իրավունքից: Ես ֆիզիկապես առողջ եմ եւ լիովին կարող եմ ծննդաբերել, բայց ես արժանի չեմ դրան: Ձեռքերս ծածկված են չծնված աղջկաս արյունով: Մարմնի այդ կտորի, որում արդեն հոգի էր ապրում եւ հազիվ էր սկսել բաբախել փոքրիկ սրտիկը, երբ կտրեցին այն: Սուր ածելիով` կենդանի մարմինը, առանց անզգայացման, առանց ներման իրավունքի: Նա ցավ է զգացել, ես գիտեմ, նա լաց է եղել, խնդրել է չանել դա: Բայց մի՞թե ինչ-որ մեկը, նույնիսկ` Աստված, կարող էր լսել նրան, երբ սեփական մայրը խուլ մնաց նրա աղաչանքներին:  

Ես սա գրում եմ` հուսալով, որ ինձ կլսեն:  Որ մենք խելքի կգանք, որ հերթական դժբախտ կինը կանգ կառնի եւ կփոխի իր որոշումը: Չի կարելի, չի կարելի սեփական երեխային սպանել միայն նրա համար, որ ճակատագիրը եւ աստվածներն այնպես են տնօրինել, որ նա աղջիկ լինի: Չէ՞ որ նա ապագա դուստր է, մայր, կին: Նա ախր մարդ է: Եվ նա արդեն ամեն ինչ զգում է, արդեն ձեւավորվել է: Ձեր ձեռքերը մի ներկեք անմեղ նորածինների արյունով:  Ոչ մի աստված, ոչ մի եկեղեցի դա չեն ների: Այդ մեղքն անհնար է աղոթքով քավել, մոռանալ:  Ինդուլգենցիա չի լինելու: Լսո՞ւմ եք: Հավատացեք ինձ` երեխայասպանիս… 

Մ.Վ.

Հետևեք NEWS.am STYLE-ին Facebook-ում, Twitter-ում և Instagram-ում