«Մարդկանց ինչ-որ բան ասում է իմ անունը». Սարիկ Անդրեասյանն` իր հաջողության, հայկական ազգանվան եւ կինոյի մասին

Ինչպես  NEWS.am STYLE-ն արդեն տեղեկացրել է, «Կողոպուտ ամերիկյան ձեւով», «Ինչ են անում տղամարդիկ»,  «Մայրեր», «Շնորհավոր Ամանոր, մայրեր», «Ծառայողական սիրավեպ. Մեր օրեր» եւ մի շարք այլ հայտնի ֆիլմերի հեղինակ Սարիկ Անդրեասյանը պատրաստվում է ֆիլմ նկարահանել 1988 թվականի Գյումրիի ավերիչ երկրաշարժի մասին: Ֆիլմի վերաբերյալ հարցազրույցն արդեն հանձնել ենք ձեր դատին, իսկ այժմ ներկայացնում ենք մեր զրույցի մյուս մասը` ռուսական կինոյի վերաբերյալ:

Դուք հայտնի դարձաք շնորհիվ Ձեր կատակերգությունների, սակայն այժմ, կարծես թե, հեռացել եք այդ ժանրից:

Հատուկ չեմ արթնացել առավոտյան եւ ասել, որ ես այլեւս կատակերգություն չեմ նկարահանելու: Ես շատ սիրում եմ կոմեդիաները, հատկապես նրանք, որրոնք ես նկարահանել  եմ:

Ռուսաստանում շատ մարդիկ են կոմեդիաներ նկարահանում, սակայն դա նրանց գումար եւ հաջողություն չի բերում, որովհետեւ նախեւառաջ պետք է այդ ժանրը սիրել եւ հասկանալ, որպեսզի կարողանալ կոմերցիոն ֆիլմ նկարահանել: Նույնը կարող եմ ասել կինոյի մասին: Ես շատ եմ սիրում կինոն: Ես եկա այս ոլորտ, քանի որ սիրում եմ այն: Ես նաեւ սիրում եմ քրեական դրամաները: Իմ ամբողջ կյանքում երազել եմ այնպիսի ֆիլմ նկարահանել, ինչպիսին է «Կողոպուտ ամերիկյան ձեւովը»:

Այդ ֆիլմից հետո այլեւս չեմ նկարահանել կատակերգություններ: Նկարահանել եմ «Մաֆիան», ավարտեցինք նաեւ «Պաշտպանները», իսկ այժմ պետք է սկսենք «Երկրաշարժը»:

Կարծում եմ` հանդիսատեսը կուշտ է կոմեդիաներից, քանի որ չափից դուրս շատ են սկսել այն նկարել: Երբ մենք նոր էինք նկարահանում, միայն մենք էինք ոլորտում, եւ տարվա մեջ 3-4 կոմեդիա էր թողարկվում, մարդկանց դա դուր էր գալիս, իսկ այժմ դրանք շատ-շատ են:  Վեհ, դրամատիկ, էֆֆեկտով կինոն քիչ է, հատկապես ռուսականը: Մենք հաճախ չենք արտադրում նման ֆիլմեր: Սակայն մարդիկ պատրաստ են վճարել դրամատիկ ֆիլմի համար եւ նայել իրենց պատմությունը:

«Սարիկանդրեասյանական կոմեդիա» արտահայտությունը շատ է շրջանառվում մամուլում, ի՞նչ կասեք այդ մասին:

Ինձ դժվար է այդ առումով դատողություններ անելը: Ես չեմ վստահում կինոքննդատաների կարծիքին, քանի որ բոլոր այդ մարդիկ չեն հասկանում խաղի կանոննեըը, այդ առումով  Արեւմուտքի կինոքննադատներին ավելի շատ եմ վստահում:

Ռուսաստանյան կինոյում կան մի քանի հայտնի ազգանուններ, որոնցից մեկն էլ  ես եմ: Ես դրա համար ոչինչ չեմ արել, ինք  իրեն է  ստացվել: Կարծում եմ` չկա չարիք առանց բարիքի: Ով գիտի, եթե այդքան շատ հիշատակում չլիներ իմ մասին մամուլում, միգուցե այդքան հաջողություն չունենայի: Շատ ռեժիսորներ են ֆիլմ նկարահանում, սակայն նրանց անունը ոչ ոք չի հիշում, իսկ ինձ մոտ այնպես ստացվեց, որ բոլոը միանգամից սկսեցին խոսել:

Իմ «Կողոպուտ ամերիկյան ձեւով» ֆիլմն ավելի շատ հանդիսատես է հավաքել Ռուսաստանում, քան քրեական այլ դրամա: Ես կարծում եմ, որ եթե տիտրերում իմ անուն ազգանունը չլիներ, ապա այդքան հանդիսատես չէր գա: Նշանակում է`  մարդկանց ինչ-որ բան ասում է իմ անունը:

Երկար ժամանակ չէիք «մոտենում» դրամա ժանրին, այնուամենայնիվ, ինչո՞ւ նման անցում եղավ:

Ինձ դուր է գալիս այն, որ ես վերափոխվում եմ: Որքան էլ լավ կոմդեիա նկարահանես, ոչ  ոք այն «Օսկարի» չի ուղարկի: Եվ որքան էլ դժվար լինի կոմեդիա նկարահանելը, միեւնույն է` լուրջ չեն վերաբերում դրան: Ինքը ժանրը վեհ չէ, անցողիկ բան է` հավաքվեցիր, ծիծաղեցիր եւ մոռացար:  Ամեն ժանր ունի իր խնդիրը, պետք է դա հասկանալ:

Դրաման չի բերում գումար, ես միշտ ասում եմ` Աստված տա, 5-10 տարի հետո «Կողոպուտ ամերիկյան ձեւովն» այնքան գումար հավաքի, որ փոխատուցի բոլոր ծախսերը: Դրաման դժվար է վաճառելը, մարդիկ չեն ցանկանում խորհել, նրանք ցանկանում են ծիծաղել: «Երկրաշարժի» դեպքում ես նպատակ չունեմ գումար աշխատել, այստեղ իմ սկզբունքները են` որպես հայ եւ որպես ռեժիսոր:

Ի՞նչ դեր է խաղացել հայկական ազգանունը Ձեր կյանքում:

Երբ տեղափոխվեցինք Ղազախստան, եւ այնտեղ դպրոց գնացի, բոլորը դժվարանում էինք իմ անունն արտասանել, ասում էին` արի քեզ Սաշա անվանենք: Համաձայնեցի, բայց երբ առաջին անգամ Սաշա դիմեցին, հրաժարվեցի եւ սկսեցի պնդել, որ սովորեն իմ իրական անունը:  Ռուսաստան տեղափոխվելուց հետո էլ ազգանվան համար էին ասում` միգուցե փոխե՞ս այն, օրինակ, Անդրեյանով դարձնես եւ այլն: Ես կարծում եմ, որ եթե մարդը տաղանդ չունի, ապա այստեղ անունը եւ ազգանունը կապ չունեն: Ես երբեք չեմ թաքցրել, որ հայ եմ:

Ռուսաստանում շատ հայտնի եւ հաջողակ հայեր կան, եւ երբեք չեմ լսել, որ ինչ-որ մեկն ասի, թե ես հայ եմ, դրա համար ինձ չընդունեցին աշխատանքի: Ռուսական կինոյում 60-70 տոկոսը հայկական ազգանուններ են, իսկ որքան կինոթատրոններ կան, որ բացել են հայերը: Ոչ ոքից ոչինչ չեն եկել, չեն վերցրել: Հայաստանում, կարծում եմ, այդպես չէ: Ես չեմ կարող պատկերացնել, որ այստեղ օտար մեկը գա, ցանց բացի կամ ֆիլմ նկարահանի, իսկ Ռուսաստանում քեզ ոչ ոք չի խանգարի: Հայաստանում բոլորը մի տեսակ կառչած են իրենց ավանդույթներից: Արեւմուտքն իր մշակույթը բոլորին պարտադրում է: Ռուսաստանում, օրինակ, երիտասարդությունն ապրում է այդ արժեքներով, իսկ Հայաստանում մարդիկ չեն պատրաստվում ինչ-որ բան մոռանալ, եւ դա հրաշալի է:

Գիտեմ, որ Ձեր կինը ռուս է: Ի՞նչ լեզվով եք խոսում Ձեր ընտանիքում եւ ապագայում երեխային ի՞նչ լեզվով եք պատրաստվում կրթել:

Տղաս 2 տարեկան է, ոչ հայերեն է խոսում նորմալ, ոչ` ռուսերեն, բայց երբ սկսի խոսել, նրան հայկական դպրոց էլ կտանեմ: Կինս հայերեն շատ քիչ բառեր է հասկանում, բայց նա գիտակցում է, որ ես հայ եմ եւ մեր որդին էլ է հայ: Մենք պսակադրվել ենք, ապա մեր որդուն կնքել հայկական եկեղեցում: Հայկական միջավայրում ես հայերեն եմ խոսում, ամեն ինչ շատ լավ հասկանում եմ: Ես եւ եղբայրներս պահպանել ենք մեր լեզուն, սակայն ինձ ավելի խելացի եմ զգում, երբ խոսում եմ ռուսերեն, քանի որ հայերենի դեպքում միշտ ստիպված եմ մտածել` ճիշտ բառեր ընտրելու համար:

Զրուցեց Շուշան Շատիկյանը