Սթիվ Ջոբսի վերջին խոսքերը...
«Ես հասել եմ հաջողության գագաթնակետին գործնական աշխարհում: Ուրիշների աչքերում իմ կյանքը հաջողության մարմնավորում է: Սակայն աշխատանքից բացի ես շատ քիչ ուրախություն ունեմ: Ի վերջո հարստությունն ընդամենը կյանքի իրողություն է, որին ես սովորել եմ:
Այս պահին, երբ հիվանդ եմ ու գամված անկողնուն, ես հետ եմ նայում իմ կյանքին ու հասկանում եմ, որ ամբողջ փառքն ու հարստությունը, որով ես այդքան հպարտանում էի , իմաստազրկվել են մոտալուտ մահվանից առաջ:
Մթության մեջ, երբ նայում եմ կենսաապահովման սարքերի արձակած կանաչ լույսին ու լսում դրանց մեխանիկական ձայնը, մահվան շունչն ինձ ավելի մոտ է թվում...
Հիմա ես գիտեմ, որ երբ բավականաչափ հարստություն կուտակելուց հետո մենք պետք է կյանքում բոլորովին ուրիշ հարցադրումներ անենք, որոնք հարստության հետ ոչ մի կապ չունեն ...
Պետք է ավելի կարեւոր մի բան լինի՝ գուցե հարաբերությունները, գուցե արվեստը, գուցե երիտասարդության երազանքները ... երբ անդադար հարստության ես ձգտում, վեր ես ածվում խամաճիկի, ինչը նաեւ ինձ հետ կատարվեց:
Աստված մեզ զգացմունքներ է տվել, որպեսզի իր սերը փոխանցի յուրաքանչյուրին, ու հարստության կապակցությամբ որեւէ պատրանք պետք չէ ունենալ:
Այն հարստությունը, որը ես վաստակել եմ իմ կյանքում, չեմ կարող տանել ինձ հետ:
Ես ինձ հետ կարող եմ վերցնել միայն այն հիշողությունները, որոնք սիրո արտահայտությունն են:
Ահա իսկական հարստությունը, որը պետք է ուղեկցի ձեզ, ձեզ ուժ ու լույս տա՝ առաջ շարժվելու համար:
Սերը կարող է հազարավոր մղոններ կտրել-անցնել: Կյանքը սահման չունի: Գնացեք այնտեղ, որտեղ ուզում եք գնալ: Հասեք այն բարձունքներին, որոնց ուզում եք հասնել: Դա ձեր սրտում է ու ձեր ձեռքերում: