• Թատրոնի միջազգային օրվա թոփ 5 բեմադրությունները Երևանում

  Թատրոնի միջազգային օրվա կապակցությամբ մենք ձեզ համար պատրաստել ենք մայրաքաղաքի հինգ ամենահետաքրքիր թատերական բեմադրությունների ընտրանին ռուսերենով, որը կհետաքրքրի ինչպես մոլի թատերասերներին, այնպես էլ անփորձ հանդիսատեսին...

• Սաթի Սպիվակովան և Մոսկվայի «Ազգերի թատրոնը» շուտով Երևանում

  Օպերային դիվա Մարիա Կալլասի դերում հանդես կգա հաղորդավարուհի, հանրահայտ ջութակահար Զարեհ Սահակյանցի դուստրն ու աշխարհահռչակ ջութակահար և դիրիժոր Վլադիմիր Սպիվակովի կինը՝ Սաթի Սպիվակովան...

• Մայակովսկու պոեզիայով, բայց Արցախի ձայնով. Ստեփանակերտի ռուսական դրամատիկական թատրոնի պրեմիերան Երեւանում. ներկայացում՝ «Ամբողջ ձայնով»

  Ստեփանակերտի ռուսական դրամատիկական թատրոնը Երեւանում հանդես է եկել Մայակովսկու ստեղծագործությունների մոտիվներով՝ «Ամբողջ ձայնով» ներկայացման պրեմիերայով․․․

• Աֆիշա․ ու՞ր գնալ

  NEWS.am STYLE-ը ներկայացնում է դրանցից ամենահետաքրքիրները․․․

• «Գոմեշ». մոնոներկայացում, որն արթնացնում է հինգ զգայարաններից երեքը

  Մոնոներկայացումը պատմում է միայնակ գոմեշի մասին․․․

• Լակոնիկություն եւ տոտալիտարիզմ Լիլիթ Հակոբյանի «Heartless» պարային ներկայացման մեջ

  Տարբեր պարախմբեր ներկայացրեցին իրենց բեմադրությունները․․․

• Պարի մյուս կողմում․ «The Cube Untold»՝ պետերբուգյան «Kannon Dance Theatre» խմբից

  «Անտանելի լռություն» արտահայտությունը դերասանը գրել է բեմի եւ դահլիճի միջեւ տեղադրված ապակե պատի վրա․․․

• «We are Monchichi»՝ Wang Ramirez-ից․ պարային ներկայացում սիրո մասին

  Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնի բեմում ելույթ է ունեցել ֆրանսիական Wang Ramirez դուետը․․․

Երեւանի Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնը հանդիսատեսին ներկայացրեց Ալեքսանդր Վամպիլովի «Բադի որս» պիեսի նոր բեմադրությունը։ Ինչ-որ անսպասելի բաներով կամ դրամայի նոր մեկնաբանությամբ թատրոնի գլխավոր ռեժիսոր Ա.Ս.Գրիգորյանը որոշել է չտարվել՝ հիմնական շեշտը դնելով գլխավոր հերոսի կյանքի ողբերգության վրա, որում մեղավոր է ոչ միայն ինքը, ինչպես կարող է թվալ առաջին հայացքից։

Առաջինն աչքի է ընկնում Երվանդ Ենգիբարյանի ոգեւորիչ խաղը, ով էլ հենց գլխավոր դերն է տանում։ Պետք է ասել, որ կերպարն անասելի բարդ ու բազմակողմանի է, քանի որ Զիլովը ոչ միայն բադերի ու կանանց որսով զառանցող եսասեր է։ Նա կյանքում ոչ մի բադ չի սպանել եւ ոչ մի կնոջ էլ չի երջանկացրել։ Նա մոռացություն ու մխիթարություն է փնտրում ալկոհոլի մեջ։ Բայց ամեն ինչ այդքան միանշանակ չէ. նա, իհարկե, թույլ եւ եսասեր մարդ է, բայց միեւնույն ժամանակ՝ ելք փնտրող, որ կուրորեն փնտրում ու հենց իր թուլության պատճառով՝ չի գտնում։

Թեեւ ավելի հեշտ է, այդ թվում նաեւ բեմական մարմնավորման համար, ամեն ինչ սեւ լույսի տակ տեսնել։ Հնարավոր է նույնիսկ, որ նման մեկնաբանությունը բեմում տեղի ունեցող գործողության տեսակետից շատ հետաքրքիր կլիներ, քանի որ դժվար թե Վամպիլովը, պիեսը ստեղծելիս, գունավոր ներկապնակ փնտրեր սեւից բացի։ Սակայն ռուսական թատրոնի որոշումն ամենեւին էլ պարզեցված չէր։

Եվ կրկին՝ հավերժ այդ հարցը. «Ո՞վ է մեղավոր»։ Հարցին հետեւում է պատասխանը, որին տանող ճանապարհը բոլորովին աննկատ «ուտում» է հանդիսատեսի երեք ժամը։ Ո՞վ. ակնհայտ է՝ բոլորովին էլ ոչ սեփական հոր թաղմանն այդպես էլ չգնացած Զիլովը, այլ առաջին հերթին նրան շրջապատող այդ անթիվ-անհամար «Ալիկները»։ Հենց այդպես. Զիլովին շրջապատող բոլոր միատեսակ մտածողությամբ իրարից չտարբերվող ու կարծրատիպային պահվածք ունեցող մարդկանց «Ալիկ» է անվանում երեւի թե ամենալուսավոր կերպարը՝ թեթեւամիտ Վերան (Ելենա Վարդանյան)։ Դրանք ե՛ւ Զիլովի ընկերներն են, ե՛ւ կնոջից ու նրա ամեն խոսքից վախեցող ղեկավարը (Ռոբերտ Հակոբյան), ե՛ւ փաստացի բեմում հայտնվող բոլոր մարդիկ։

Նրանք որոշում են կատակել Զիլովի հետ, ով ալկոհոլի մեծ քանակ օգտագործելու հետեւանքով մոռանում է երեկվա կատարվածը. սգո ծաղկեպսակ ու սեփական մահվան կապակցությամբ ցավակցությամբ մի հեռագիր ուղարկել։ Այստեղ էլ սկսում ես հասկանալ, թե ինչու վամպիլովյան պիեսը ժամանակին շռնդալից կերպով հրատարակվեց եւ բեմադրվեց խորհրդային թատրոններում. այդ ծաղկեպսակը Զիլովի համար չէ, այլ՝ հասարակության, ով պատրաստ է առանձին բնակարանի համար հրաժարվել այն ամենից, ինչը կյանքի հոգեւոր իմաստն է՝ խղճից։ Թեեւ, մյուս կողմից, ինչու միայն հասարակությանը։ Մի՞թե «Որսից» համարյա կես դար անց ինչ-որ բան, մեծ հաշվով, փոխվել է։

Ամեն ինչ այդպես էլ սեւի մեջ կլիներ, եթե Զիլովի չհետապնդեր նրա անողոք խիղճը՝ անդրդվելի մատուցող Դիմայի կերպարով (Արսեն Լեւոնյան)։ Զիլովն առանց նրա չի կարող ապրել, թեեւ երբեմն համարյա ատում է նրան, իսկ այն, որ բեմում հայտնված հրացանն, այնուամենայնիվ, կրակում է առանց շրջապատին վնաս հասցնելու, հենց Դիմա-խղճի շնորհքն է։ Նաեւ՝ Զիլովին իր անհույս սեւության մեջ շանս տվող հեղինակի ու ռեժիսորի։

Ի դեպ, մի դիտարկում. հետաքրքիր է ներկայացման ընթացքում հանդիսատեսին հետեւելը. մարդիկ, ովքեր չեն պատկերացնում, թե իրենց հետեւում են, մեծ մասամբ իրենք իրենց են տեսնում կերպարների մեջ, եւ դրանից եզրափակիչ ծափահարություններն ավելի ուժեղ ու սովորականից անկեղծ են հնչում…

Նաեւ ուզում եմ նշել. Ինչպես միշտ, Ստանիսլավսկու թատրոնում ոչ սովորական ու զարմանալիորեն համահունչ ձեւավորում է՝ բեմադրող նկարիչ Արթուր Հարությունյանի շնորհքը։

Այցելեք, դիտեք։ Հնարավոր է՝ կերպարներից մեկն էլ ձեզ ծանոթ թվա:

Տեքստը՝ Յանա Ռուբենի

Հետևեք NEWS.am STYLE-ին Facebook-ում, Twitter-ում և Instagram-ում