Այս տարի հայտնի ռեժիսոր Դեւիդ Լինչին հրավիրել էին ստեղծելու ինստալացիա Salone del Mobile կահույքի տոնավաճառի համար՝ մի բան, որը հյուրերին այլ հարթություն կտեղափոխի։
«Ես հիշեցի, թե ինչպես էի գնացել Լինչին տեսնելու, եւ նրան գտա իր ստուդիայում, որտեղ նախագծում էր կահույքը»,- ասում է համադրող Անտոնիո Մոնդան,-«Ես, իսկապես, հետաքրքրված էի: Ես իմացա, որ նա դրանով է զբաղվում, եւ դա նրա համար շատ ավելին է, քան, պարզապես, հոբբին․ դա մի բան է, ինչին նա հավատում է»:
Շուտով Լինչը համաձայնվում է մասնակցել տոնավաճառին, եւ նրա գլխում մի միտք է առաջանում՝ «Մտորումների սենյակը»՝ մի ինստալացիա, որտեղ երկու նույնական տարածքները կարտացոլեն միմյանց եւ նախատեսված են աշխարհի քաոսի մեջ մտորումների համար տեղ ստեղծելու համար։
Դիզայնում օգտագործված է ընդամենը չորս գույն՝ կարմիր, սեւ, կապույտ եւ ոսկեգույն։ Համադրողը դրանք անվանում է «Լինչյան գույներ», բայց նաեւ զուգահեռներ է անցկացնում տարածության ներկապնակի եւ նկարիչ Ջեյմս Լի Բյարսի ներկապնակի միջեւ:
Ինտերիերը թաքնված է հաստ կապույտ վարագույրների հետեւում։ Լինչի կիրքը փայտամշակման եւ կահույքի պատրաստման նկատմամբ ակնհայտ է (թեեւ նա ֆիզիկապես չի պատրաստել այդ իրերը, բայց աշխատել է Միլանի Պիկկոլո թատրոնի արվեստագետների հետ):
Նրա տիպիկ աշխատանքին համապատասխան՝ սիմվոլները թաքնված են ամբողջ տարածքում, իսկ տարածությունը լցված է ավելի մեծ նշանակություն ունեցող մոտիվներով՝ ժամացույցներից մինչեւ հայելիներ:
Սենյակի կենտրոնում տեղադրված է հսկայական փայտե աթոռ, որի վրա դրված են թուղթ եւ կավիճներ, որպեսզի այցելուները նստեն եւ նկարեն:
«Լանդշաֆտները, հետեւաբար նաեւ կահույքը, կենդանանում են Լինչի հետ. դրանք պարզապես ֆոն կամ առարկա չեն: Դրանք ունեն իրենց անհատականությունը»,-հավելում է Մոնդան։