Իրանցի մարզիկը՝ Հայաստանի մասին. «Այս երկիրն ինձ համար երկրորդ հայրենիք է դարձել»

Արձակուրդի ժամանակ որեւիցե երկիր գալն ու այդ երկրում ապրելը երկու միանգամայն տարբեր բաներ են: Այդ երկրից ստացած մեկի հաճելի տպավորությունները կարող են խամրել, իսկ մյուսինը, հակառակը, ավելի վառ կդառնան: Հայ ժողովուրդն օտարերկրացուն ինչպե՞ս է ընդունում իր հողում: Ինչպե՞ս զրոյից սովորել օտար լեզուն եւ վախերը հաղթահարել: NEWS.am STYLE-ի հետ այս հարցերի շուրջ համաձայնվեց զրուցել Երեւանի մարզական ակումբներից մեկի լավագույն մարզիչ Ամիր Ասգարյանը, ում համար Հայաստանը վաղուց ի վեր երկրորդ հայրենիք է դարձել:

Կպատմե՞ս, թե ինչպես հայտնվեցիր այստեղ:

Մոտ 13 տարի առաջ աշխատանքի բերումով այստեղ եկա ու այս երկիրը սիրեցի: Հայաստանն ապրելու համար անչափ խաղաղ եւ անվտանգ վայր է: Այս երկիրը ինձ համար երկրորդ հայրենիք է դարձել: Այսպես ասեմ՝ երբ Իրան եմ մեկնում, ապա Հայաստանն եմ կարոտում, իսկ երբ Հայաստանում եմ, ցանկանում եմ Իրանում ծնողներիս այցելել (ծիծաղում է): Ի դեպ, մեր ցեղում հայեր են եղել, սակայն իմ ազգանվան «յան» վերջավորությունը հայ ժողովրդի հետ ոչ մի ընդհանուր բան չունի. չէ՞ որ զտարյուն իրանցիները նույնպես «յան»-ով ավարտվող ազգանուններ ունեն:

Ինչպե՞ս սովորեցիր հայերենը: Դա ամենից դժվա՞ր հաջողվեց:

Մինչեւ Հայաստան առաջին այցելությունս մտածում էի՝ կգամ, կխոսեմ անգլերեն, բայց հեռավոր 2006-ին Հայաստանում անգլերեն գրեթե չէին խոսում: Ես եկա եւ մի լեզու լսեցի, որը նախկինում երբեք չէի լսել: Մի ամիս տեւեց բոլոր տառերը սովորելը… Դա, հավանաբար, ամենադժվարն էր: Այնուհետեւ սկսեցի գրքեր, լրագրեր ընթերցել: Ես կարդում էի ու բացարձակապես չէի հասկանում կարդացածս: Գիտե՞ք, թե լեզուն սովորելուն ինչն ավելի շատ օգնեց: Իմ շրջապատը: Ես ամեն օր հայերի շրջապատում էի, որտեղ բոլորը խոսում էին միայն իրենց մայրենի լեզվով: Ես տառացիորեն յուրաքանչյուր բառը հարցնում էի. հայերեն էի խոսում, չէի ամաչում, չէի վախենում սխալվելուց կամ անծանոթ մարդկանց ժպիտը նկատելուց:

Հավանաբար, դժվարություններ, այնուամենայնիվ, եղել են...

Ես հայերից երբեք վատ բան չեմ սպասել եւ ընդհանրապես, իմ բախտը բերել է. առաջին իսկ օրից ինձ հրաշալի մարդիկ են հանդիպել: Նրանց շնորհիվ հայերեն սովորեցի եւ ինձ օտար չեմ զգում: Հայերը եւ զտարյուն իրանցիները ընդհանուր շատ բան ունեն, ըստ էության՝ այս պատճառով հեշտ հարմարվեցի: Ես ցանկանում եմ հենց այստեղ ընտանիք կազմել եւ վստահ եմ, որ իմ երեխաներն այստեղ իրենց նույնքան հանգիստ կզգան, ինչպես ես: Օտար երկիր տեղափոխվելը շատ ռիսկային է: Սակայն անհնար է ապրել առանց ռիսկի: Կարելի է նստել եւ գուշակել. իսկ ի՞նչ կպատահի, եթե… իսկ գուցե չի ստացվի… Բայց ավելի լավ է ռիսկի դիմել եւ արդյունքը տեսնել:

Չէ՞ որ Հայաստանում կյանքն անչափ տարբերվում է իրանականից...  

Ես Իրանը շատ եմ սիրում: Տարին նվազագույնը մեկ անգամ այցելում եմ ծնողներիս, սակայն Հայաստանում սահմանված օրենքներով ավելի դյուրին եմ ապրում: Իրանում ինձ ոչ մի բան չէր խանգարում կարիերա կառուցելուն եւ ընտանիք կազմելուն, բայց Թեհրանը խելահեղորեն մեծ քաղաք է՝ 16 միլիոնից ավելի բնակչությամբ, իսկ Հայաստանի փոքրիկ մայրաքաղաքում ինձ համար ավելի հանգիստ է:

Ծնողներս նույնպես Հայաստանը շատ սիրեցին: Գրեթե կես տարի նրանք այստեղ ինձ հետ են անցկացնում:

Դու ինչպե՞ս կբացատրեիր «բոդիբիլդինգ» հասկացությունը: Սովորաբար առաջին ասոցիացիան մկանների կույտն է, եւ վերջ...

Բոդիբիլդինգը ոչ թե պարզապես ֆիզիկական վարժություններ է, այլ նաեւ սննդակարգ, քուն… Ընդհանուր առմամբ՝ կենսակերպ: Մարզադահլիճի յուրաքանչյուր հաճախորդ իր առանձնահատկություններն ունի: Անհրաժեշտ է յուրաքանչյուրի հանդեպ անհատական մոտեցում գտնել: Այս գործում մարզիչը շատ կարեւոր դեր ունի. մենք մեր հաճախորդներին օգնում ենք կանգնել առողջ կենսակերպի ճանապարհին եւ հաճույքով ընթանալ այդ ճանապարհով:

Իսկ հնարավո՞ր է գեղեցիկ եւ առողջ մարմին կառուցել տանը մարզվելով: Չէ՞ որ ոչ բոլորի համար է մատչելի մարզադահլիճին բաժանորդագրվելը...

Գլխավորը ցանկությունն է: Մարզումները հաջողության միայն 30 տոկոսն են: Կարեւոր դեր է խաղում սնվելը: Ես իմ բոլոր հաճախորդներին մանրամասն ճաշացանկ եմ դուրս գրում: Մթերքների գնի տարբերությունը մեծ չէ, եւ սա մանրուք է այն բանի համեմատությամբ, թե դուք ինչպիսի արդյունք եք ստանում: Մենք մի կույտ փող ենք ծախսում մեր օրգանիզմի համար վնասակար, ոչ պիտանի սնունդի համար, եւ եթե չհետեւեն սնվելու նորմերին, ապա հնարավոր է, որ այդպես էլ արդյունքի չհասնեն:

Դու մարզիկ ես եւ արդեն հասցրել ես ծանոթանալ այստեղի մարզական կյանքին… Ի՞նչ տպավորություններ ունես:

Սպորտը միշտ իմ կյանքի մի մասն է եղել: Ես 4 տարեկանից լողով եմ զբաղվել՝ 6 տարեկանում դարձել եմ Իրանի չեմպիոնը: Բոդիբիլդինգով զբաղվում եմ մոտ 24 տարի: Իրանում սեփական մարզադահլիճ ունեմ, բայց նույնիսկ դա չխանգարեց այստեղ տեղափոխվել: Հայաստանում ես «Reebok» մարզական համալիրի սովորական հաճախորդ էի, մինչեւ որ ինձ մարզիչի աշխատանք առաջարկեցին:

Նշեմ, որ Իրանում սպորտը շատ ավելի զարգացած է, քան Հայաստանում: Այստեղ մարդիկ նոր-նոր են սկսում հասկանալ, թե որքան կարեւոր է իրենց մարմնին եւ սնվելուն հետեւելը: Ես տեսնում եմ, թե վերջին տարիներին Հայաստանում ինչպիսի փոփոխություններ են կատարվել: Դա հոյակապ է:

Լիանա Խուդոյան

Լուսանկարները տրամադրել է Reebok սպորտային ակումբը