Լավ մոռացված հինը. Կատակերգական մարտաֆիլմի էտալոն. «Պիկ ժամ»

Յուրաքանչյուր ժանրում ֆիլմ կա, որը կարելի է անվանել էտալոնային: Եվ կատակերգական մարտաֆիլմում նույնպես նման ֆիլմ կա…

Կարծում եմ, որ կատակերգական մարտաֆիլմի համար սյուժեն ամենեւին գլխավորը չէ: Այն պետք է հանդիսատեսին զվարճացնի, այլ ոչ թե նրա ուղեղը լցնելով զբաղվի: Միանգամայն բավական է պարզագույն պատմությունը: Ճիշտ այնպիսին, ինչպես այս ֆիլմում:

NEWS.am STYLE-ը ներկայացնում է 1998 թվականին նկարահանված կատակերգական մարտաֆիլմ ժանրի «Պիկ ժամ» ֆիլմը:

Ռեժիսորն է Բրեթ Ռաթները, գլխավոր դերակատարներն են՝ Ջեքի Չանը եւ Քրիս Թաքերը:

Չարագործները Լոս Անջելեսում առեւանգում են Չինաստանի հյուպատոսի մանկահասակ դստերը, որը տեսուչ Լիին կանչում է Ամերիկա, որպեսզի նա մասնակցի աղջկա ազատագրմանը:

ՀԴԲ-ին դա դուր չի գալիս, եւ նրանք Լիին են կցում ոստիկան Քարթերին, որպեսզի նա քննությանը չխառնվի: Բնականաբար, մի շարք տարաձայնություններից եւ թյուրըմբռնումներից հետո նրանք ջանքերը միավորում են եւ լրջորեն զբաղվում պատանդի հայտնաբերմամբ:

Կատակերգական մարտաֆիլմի գլխավոր բաղադրիչը դերասանների ուրախ եւ հետաքրքրաշարժ դուետն է, որն ամբողջ ֆիլմի ընթացքում հանդիսատեսին կծիծաղեցնի եւ ֆիլմն ամբողջությամբ իր վրա կվերցնի: «Պիկ ժամում» Ջեքի Չանն ու Քրիս Թաքերը այդպիսի դուետ են կազմում: Ընդ որում՝ դա ոչ միայն զվարճալի դուետ է, այլ մահացու: Լռակյաց եւ լուրջ տեսուչ Լի ու շարունակ շաղակրատող դետեկտիվ Քարթեր: Իսկ չամիչն այն է, որ երկու հերոսն էլ բնավորություն ունեն, եւ նրանցից ոչ մեկը չի պարի ուրիշի դուդուկի տակ:

Ցանկացած դուետ, սակայն, գրոշի արժեք չի ունենա, եթե հերոսների միջեւ զվարճալի երկխոսություններ տեղի չունենան: Այս ֆիլմում նման երկխոսություններն առավել քան բավարար են: Գրեթե յուրաքանչյուր երկրորդ արտահայտությունը հանդիսատեսին ստիպում է սիրալիր ժպտալ: Ահա մեկ օրինակ. «Այստեղ դեմոկրատիա չկա: Ես նախագահ եմ, ես թագավոր եմ, ես Մայքլ Ջեքսոնն եմ»: Ինչ ասես չարժի հերոսների միայն այն երկխոսությունը, թե ում հայրն է ավելի խիստ:

Երկխոսություններն, իհարկե, կարեւոր են, բայց չպետք է մոռանալ զվարճալի իրավիճակների մասին, որի մեջ կհայտնվեն ֆիլմի հերոսները: Թաքերի հերոսի պարելու տեսարանը կարող է ծիծաղից գալարել:

Վերեւում թվարկված ամենը կատակերգական մարտաֆիլմի համար պարտադիր է, բայց առանց էքշնի դա ուղղակի ուրախ կատակերգություն կլինի: Եվ հենց այստեղ գործի են դրվում Ջեքիի մարտական հնարքներն ու կասկադյորական հմտությունները:

Սակայն ամենակարեւորը հումորի եւ էքշնի գրագետ համադրումն է. դրանք պետք է հավասար լինեն, այլապես արդեն կատակերգական մարտաֆիլմ չի ստացվի:

Արդյունքում ունենք ֆիլմ, որտեղ հավասարակշռված են ընտիր հումորը, ծեծկռտուքների տեսարանները, հետաքրքիր հնարքները եւ փոքր քանակությամբ հատուկ էֆեկտները: Այս ամենը թույլ է տվել իրավամբ ունիվերսալ ֆիլմ ստեղծել, որը խիստ տարբերվում է այս ժանրի այլ կինոնկարներից: Այն կարող է դիտել բացարձակապես բոլոր տարիքի հանդիսատեսը: «Պիկ ժամը» կհավանեն ե՛ւ կատակերգության, ե՛ւ մարտաֆիլմերի երկրպագուները, ե՛ւ նրանք, ովքեր ցանկանում են ժամանակը պարզապես ուրախ անցկացնել:

Հաճելի դիտում

Նարայր Նազարյան