Անժելիկա Ալֆերովա-Հարությունյան. «Հայաստանի եւ հայկական մշակույթի հանդեպ սերը ռուս մայրս է ներարկել»

Ձեր մանկությունն ու պատանեկությունն անցել են Սարատովում: Հայաստանի հանդեպ սերը միանգամի՞ց ծնվեց, Jazz Parking նախագիծը Երեւանում ներկայացնելիս, թե՞ այն Ձեր ծնողներն են ներարկել:

Ծնողներս: Հորս կողմից այդ սերը բնական է, բայց մայրս սիրահարված էր հորս եւ Հայաստանին, այդ պատճառով Հայաստանի եւ հայկական մշակույթի հանդեպ կատարյալ սերը ներարկել է հենց ազգությամբ ռուս մայրս: Երբ երկրորդ եղբայրս է ծնվել (ես երկու ավագ եղբայր ունեմ՝ Աշոտն ու Անդրանիկը), նրանք 5 տարի Ստեփանավանում եմ ապրել: Մեր հայ հարազատները նույնիսկ ասում էին, որ Լարիսայի նման հարսները քիչ են: Մայրս գիտեր լեզուն, խոհանոցը, մշակույթը, սովորույթները, պարերը, երաժշտությունը: Մանկության տարիներից ինձ պատմում էր Հայաստանի մասին, կարդում եւ ինքն էլ բանաստեղծություններ էր գրում Սեւանի վրա պտտվող ճայերի ճիչի մասին: Պարզապես այն ժամանակ ես ամեն ինչ չէի հասկանում:

Ես Հայաստանում չեմ ծնվել, բայց սարսափելի սիրում եմ այն: Երբ առաջին անգամ համերգային շրջագայությամբ Երեւան եկա, հասկացա, որ իմ տարերքի մեջ եմ: Շատ լավ եմ հիշում Հայաստանում մանկությունս, բայց այդ սերը գիտակցեցի միայն 30 տարեկանում:

Իսկ ինչո՞ւ որոշեցիք ամեն դեպքում Ռուսաստանում ապրել:

Ես պարզապես ընտրություն չունեի. ոչ ոք ինձ չառաջարկեց Հայաստանում ապրել: 37 տարի է՝ ապրում եմ Ռուսաստանում, որոնցից վերջին 20 տարին՝ Մոսկվայում: Հորս եղբայրն ապրում էր Հայաստանում, տատիկիս եւ պապիկիս հետ, իսկ իմ ծնողները մնացին Սարատովում, որպեսզի մորս ծնողների հետ լինեն: Բայց մենք մշտապես այցելում էինք միմյանց:

Ինչ-որ առիթով Դուք ասել եք, որ քաղաքային բնակիչ չեք: Նույնիսկ չեք սիրում տանից դուրս գալ…

Ես ընդհանրապես չեմ սիրում տանից դուրս գալ: Ներկայում ես բնակվում եմ բուսաբանական այգու շրջանում: Այնպիսի զգոցողություն ունեմ, որ քաղաքից դուրս եմ բնակվում: Եվ եթե Jazz Parking-ի գործերով կամ ղեկավարության հետ խորհրդակցության գնալու կարիք չկա, ես երբեք դուրս չեմ գալիս իմ թաղամասից:

Ձեր ծնողները երաժշտության հետ որեւէ առնչություն ունե՞ն:

Հայրս պարզապես սիրում է երաժշտությունը: Առաջին նվերը, որ նա միշտ պատվիրում է, հնարավորինս շատ սկավառակներն են, բայց պրոֆեսիոնալ մակարդակով երբեք երաժշտությամբ չի զբաղվել: Որքան էլ զարմանալի է, հայերը շատ երաժշտական ժողովուրդ են համարվում, բայց իմ հայկական արմատներում բժիշկներ եւ լեզվաբաններ են: Իսկ ահա ռուսական կողմի հարազատներս երաժշտության հետ անմիջական առնչություն ունեն: Տատիկս ռոմանսներ էր երգում, մայրս հրաշալի դաշնամուր էր նվագում, իհարկե, սիրողական մակարդակով: Ես ու եղբայրս հաճախում էինք դաշնամուրի դասերի, եւ նա ստիպված էր մասնակցել դրան:

Ձեր հարազատներից ո՞վ է ավելի մեծ ազդեցություն ունեցել երաժշտությամբ զբաղվելու որոշում կայացնելու հարցում:

Երբ ես 6 տարեկան էի, տատիկս ինձ Էլլա Ֆիցջերալդի սկավառակ նվիրեց: Այն ժամանակ որտեղի՞ց էր այդ գտել՝ անհասկանալի է: Հայկական ընտանիքներում ընդունված է երեխաներին երաժշտական դպրոց տանել՝ անկախ նրանից, ուզո՞ւմ են այդ, թե՝ ոչ: Ձեռքս բռնեցին, տարան առաջին դասարան եւ, զուգահեռաբար, երաժշտական դպրոց՝ լսումների: Մանկության տարիներին ես ատում էի երաժշտությունը: Միայն 15 տարեկանում հասկացա, որ երաժշտությունը հրաշալի բան է: Ես հասակակիցներիս հետ սկսեցի լսել Բրեյքերներին, Մարսալիսին, Էլլա Ֆիցջերալդին, Չակ Խանին. ահա այսպիսի փունջ էր: Ամեն ինչ արդեն հասանելի էր: Իհարկե, ինտերնետ դեռեւս չկար, եւ մենք ստիպված էինք միմյանցից ձայնագրել դրանք: Ես հսկայական ձայնադարան ունեի: 16 տարեկանում ընդունվեցի Սարատովի երաժշտական ուսումնարանի նախապատրաստական բաժին, էստրադային-ջազային վոկալ մասնագիտությամբ, եւ միայն այդ ժամանակ հասկացա, որ երաժիշտ եմ:

Ձեր դուստրը երաժշտությամբ զբաղվելո՞ւ է:

Ես շատ եմ մտածել այդ մասին: Ինչպես բոլոր մայրերը, ես նույնպես երազանք ունեմ. ցանկանում եմ, որ նա լեզվաբան դառնա, մի քանի օտար լեզու իմանա՝ իսպաներեն, ֆրանսերեն, անգլերեն: Օրերս մենք միասին մանկական խանութում էինք, որտեղ երաժշտական բաժին կար: Վաճառվում էին նոտայի տետրեր՝ երաժշտական տարբեր գործիքների նկարներով: Նա թմբուկով տետր վերցրեց ասաց, որ թմբկահար է դառնալու: Ես հարցրեցի. «Ինչո՞ւ, որովհետեւ հայրի՞կն է թմբկահար»: Նա պատասխանեց. «Այո՛, եւ այդ ինձ դուր է գալիս»: Սոֆյան ռիթմի հրաշալի զգացողություն ունի եւ կատարյալ մաքրությամբ է երգում: Այնպիսի զգացողություն ունեմ, որ ամեն դեպքում նա երաժիշտ է դառնալու: Հիմա 4 տարեկան է, եւ ես նրան արդեն գրանցել եմ երաժշտական դպրոցում եւ անգլերենի անհատական պարապմունքի:

Չիրականացված երազանքներ, ծրագրեր կա՞ն:

Միշտ կարծել եմ, որ ամեն ինչ իր ժամանակն ունի: Արդեն 6 տարի է, որ ծանոթացել եմ ամուսնուս հետ: Հարսանիքից 2 ամիս անց իմացա, որ մայր եմ դառնալու: Զուգահեռաբար երկու երեխա ունեցա. Jazz Parking նախագիծը եւ Սոֆյան: Այդ պատճառով, իմ ընտանիքը՝ ամուսինս, դուստրս եւ իմ նախագիծը, իմ կյանքի ամենամեծ ձեռքբերումն են: Ես հրաշալի հարաբերություններ ունեմ հարազատներիս հետ, սեր եւ համաձայնություն՝ եղբայրներիս հետ: Մենք բոլորս շատ տարբեր ենք, յուրաքանչյուրս իր սեփական աշխարհն ունի, բայց ես նրանց ընդունում եմ այնպիսին, ինչպիսին կան եւ պարզապես սիրում եմ նրանց բոլորին:

Հարցազրույցը տրամադրել է Jazz Parking-ը