Ֆիլմը 1996 թվականի «Սփեյս Ջեմի» անմիջական շարունակությունն է։ Մեր հերոսը կինոթատրոններ հասավ միայն հիմա ՝ ճանապարհին փոխելով ռեժիսորին և ունենալով 2 անգամ ավելի բյուջե , քան առաջին մասինն էր (մոտ 160 մլն դոլար)։
Որդուն փրկելու համար NBA-ի հայտնի չեմպիոնը մեկնում է հեքիաթային աշխարհ, որտեղ նա բասկետբոլի խաղահրապարակում ստիպված է պայքարել հայտնի բասկետբոլիստների թվային պատճենների դեմ՝ հանդես գալով մուլտֆիլմի թիմի կազմում:
Սյուժեն գրեթե նույնն է, ինչ առաջին մասինը, տարբերվում է միայն նրանով, որ այստեղ առկա է հայրերի եւ որդիների թեման։
Շարունակությունը գրեթե ամեն ինչում զիջում է բնօրինակին. սիկվելի միայն գրաֆիկան է ավելի լավ. դե պարզ է, անցել է 15 տարի, իսկ բյուջեն էլ ավելի մեծ է:
Եթե առաջին մասում կար լավ մթնոլորտ, կային մի քանի հիշարժան դրվագներ, հիանալի հեգնանք 90-ականների բասկետբոլի և Մայքլ Ջորդանի նկատմամբ, ինչպես նաև հնչում էր հիասքանչ «I believe i can fly» երգը, ապա շարունակությունը պարզապես հիպերկոմերցիայի անշունչ ապրանք է և բաղկացած է հղումներից` այն ամենից, ինչ կար Warner Bros-ի «պահեստներում»...
Հեղինակները տարբեր ժապավեններից այնքան կերպարներ են ներկայացրել, որ ավարտին պատկերը հիշեցնում է «Առաջին խաղացողին պատրաստվել» ֆիլմի դեմո տարբերակը։
Եթե դուք «Looney Tunes»-ի, բասկետբոլի եւ Լեբրոն Ջեյմսի երկրպագու չեք, ապա կարող եք հանգիստ բաց թողնել այս միջին ֆիլմը: Կինոն նախատեսված է մեկ անգամ դիտելու համար: Այն ամբողջովին կոմերցիա է և հանդիսանում է ոչ այնքան հաջող հայացք դեպի վաղուց մոռացված հինը:
Հաճելի դիտում
Նորայր Նազարյան