Ինչ ուտել. ինչպես են հայերն ազդել հնդկական խոհանոցի վրա

Հնդկաստանի եւ Հայաստանի խոհանոցները կարող են բոլորովին տարբեր թվալ, բայց դրանք զարմանալիորեն շատ ընդհանրություններ ունեն: Երկու երկրներն էլ ունեն հարուստ խոհարարական պատմություն, որը խորապես արմատավորված է ավանդույթների ու մշակույթի մեջ: Այս մասին գրում է The Slurrp-ը։

Հնդկական խոհանոցը հայտնի է իր հարուստ եւ բազմազան համերով ու դարերի ընթացքում ձեւավորվել է տարբեր մշակույթների կողմից: Նման ազդեցություններից մեկը, որը հաճախ անտեսվում է, Հայաստանի ազդեցությունն է:

Հայկական համայնքը ավելի քան 2000 տարի եղել է Հնդկաստանի անբաժանելի մասը, եւ նրանց խոհարարական ավանդույթներն անջնջելի հետք են թողել հնդկական խոհանոցի վրա:

Հայերն առաջին անգամ Հնդկաստան են ժամանել մ.թ.ա. 4-րդ դարում եւ բնակություն հաստատել երկրի տարբեր մասերում, այդ թվում՝ Չեննայում, Կալկաթայում եւ Մումբայում: Նրանք իրենց հետ բերել են իրենց յուրահատուկ խոհարարական ավանդույթները, որոնք տարիների ընթացքում ձուլվել են հնդկական խոհանոցին։ Հայկական խոհանոցը հայտնի է իր հարուստ համով, համեմունքների օգտագործմամբ եւ թարմ բաղադրիչների վրա շեշտադրմամբ, որոնք բոլորն էլ ազդել են հնդկական խոհանոցի վրա:

Հնդկական եւ հայկական խոհանոցի մեկ այլ տարածված բաղադրիչ մածունն է: Հնդկաստանում մածունն օգտագործում են ռայտա պատրաստելու համար՝ ճաշատեսակ, որը պատրաստվում է մանրացված բանջարեղենով, ինչպիսիք են սոխն ու վարունգը եւ համեմունքները, որը հաճախ մատուցվում է բիրիանիի կամ բրնձի այլ ուտեստների հետ: Երկու երկրներում էլ մածունն օգտագործվում է կծու կամ հարուստ ուտեստներին թարմացնող հակադրություն ապահովելու համար:

Հայերը Հնդկաստան են բերել նաեւ խոհարարական տարբեր տեխնիկաներ, որոնք հնդիկները որդեգրել ու փոփոխել են։ Այդպիսի տեխնիկաներից է «տոլման»։ Ենթադրվում է, որ այս ուտեստը Հնդկաստան են բերել հայերը եւ այժմ հանդիսանում է հնդկական խոհանոցի անբաժանելի մասը։

Մեկ այլ ճաշատեսակ, որը հիանալի կերպով ցույց է տալիս հնդկական ու հայկական խոհանոցի կապը, հայկական փլավն է։ Այս ուտեստը պատրաստվում է բրինձը համեմունքներով եւ մսով եփելով ու հայկական խոհանոցի հիմնական բաղադրիչն է։

Հնդկական բիրիանին նմանատիպ ուտեստ է, որը պատրաստվում է բրնձով, համեմունքներով, մսով, երբեմն բանջարեղենով։

Բացի ընդհանուր բաղադրիչներից, հնդկական եւ հայկական խոհանոցները նաեւ կիրք ունեն մարինադների ու չատնիների նկատմամբ: Հնդկաստանում թթու վարունգը պատրաստում են տարբեր մրգերից ու բանջարեղենից, ինչպիսիք են հում մանգոն, կիտրոնը եւ լոլիկը: Այս թթուները հաճախ մատուցվում են որպես համեմունք կամ կողմնակի ճաշատեսակ եւ հիանալի միջոց են ցանկացած ուտեստ համեմելու համար: Հայկական խոհանոցում թթու վարունգը պատրաստում են բանջարեղենից՝ վարունգից, լոլիկից, պղպեղից։

Հնդկաստանում չատնիները պատրաստվում են տարբեր բաղադրիչներով, ինչպիսիք են անանուխը, համեմը, կոկոսը եւ հնդկարմավը: Չատնիները հաճախ մատուցվում են նախուտեստների հետ, ինչպիսիք են սամոսան կամ պակորան: Հայկական խոհանոցում նմանատիպ համեմունք պատրաստում են ընկույզով եւ նռան հյութով։ Այս համեղ ընկույզի սոուսը հաճախ մատուցվում է խորոված մսի կամ ձկան հետ:

Հնդկական խոհանոցում հայերի ամենանշանակալի ներդրումներից է խորհրդանշական հնդկական քաղցր գուլաբ ջամունի ստեղծումը: Ենթադրվում է, որ այս քաղցրությունը ոգեշնչվել է հայկական «Լուկմաթ ալ-Քադի» աղանդերից, որը մեղրի օշարակի մեջ թաթախված խորը տապակած խմորի գնդիկ է։ Բաղադրատոմսը փոխվել է՝ ներառելով հոյա՝ կաթի փոշու տեսակ, եւ այժմ այն ​​հնդկական խոհանոցի անբաժանելի մասն է: Ենթադրվում է, որ Ջալեբին ոգեշնչվել է «Զալաբիա» կոչվող հայկական աղանդերից:

Բացի սննդից, հայկական ազդեցությունն ակնհայտ է նաեւ հնդկական թեյի մշակույթում։ Հայերը հայտնի էին թեյի հանդեպ իրենց սիրով ու իրենց հետ Հնդկաստան են տարել թեյի պատրաստման տարբեր տեխնիկաներ։ Հնդկաստանի սրճարաններում մատուցվող հայտնի «իրանական թեյը» հայկական ազդեցության անմիջական արդյունքն է։