• Ջազի միջազգային օրը՝ Երեւանում

  Ապրիլի 30-ին՝ Ջազի միջազգային օրը՝ ժամը 16:00-22:30-ը, Գաֆէսճեան քանդակների պուրակում (Կասկադ համալիր) տեղի կունենա ջազային համերգ․․․

• Երեւանյան բուրգեր-ուղեցույց. փնտրում ենք կատարյալ համը

  Վերջին տարիներին բուրգերները դարձել են Երեւանի խոհարարական մշակույթի անբաժանելի մասը՝ առաջարկելով հյութալի ու լայն տեսականի՝ համային նախասիրությունների մեծ ընտրությամբ…

• Տիհանա Vibes. Ո՞րն է ամուսնության լավագույն տարիքը, եւ կարելի՞ է արդյոք դավաճանել

  Մենք փորձել ենք այս անգամ բացահայտել, թե որն է ամուսնանալու լավագույն տարիքը եւ ինչպես են մարդիկ վերաբերվում դավաճանություններին․․․

• Գուշակիր գույնը, ստացիր ծաղկեփունջ. մեկ օր՝ Մայիս Վարդանյանի հետ

  Երբ ուզում եմ ջերմություն եւ ժպիտ, դիտում եմ բլոգեր Մայիս Վարդանյանի տեսանյութերը․․․

• «Հայերը պետք է հասկանան՝ մենք փոքր ազգ ենք. պետք է միասին լինենք: Երբ միասնական ենք, մեզ չեն կարող կոտրել». Սաթի Սպիվակովա

  Բեմից իջնելուն պես հայտնի հաղորդավարուհին սիրով հանդիպեց հանդիսատեսի հետ, լուսանկարվեց ու նաեւ պատասխանեց լրագրողներին հետաքրքրող հարցերին…

• Yerevan Cocktail Week՝ գարնան գլխավոր խնջույքը

  Yerevan Cocktail Week-ը լավ հարթակ է տաղանդավոր բարմենների համար, ասում է Yerevan Cocktail Week-ի հիմնադիր եւ կազմակերպիչ, աշխարհահռչակ բարմեն եւ միքսոլոգ Գեղամ Ղազարյանը…

• «Հասկացա, որ պատկանում եմ այս վայրին». հնդիկ գրող Արջուն Կրիշնա Լալը Հայաստանում իր արկածների մասին պատմող գիրք է գրել

  Հնդիկ գործարար, ժամանակակից գրող, Penguin Harper-Collins-ի հեղինակ Արջուն Կրիշնա Լալը Հայաստանում իր արկածների մասին պատմող գիրք է գրել՝ «Կյանք, Սեր, Գինի»…

• Առաջին անգամ Հայաստանում կներկայացվի լեգենդար Էնիո Մորիկոնեի հեղինակային ծրագիրը

  «Երևանյան հեռանկարներ» 25-րդ միջազգային երաժշտական փառատոնը շարունակում է ներկայացնել իրադարձային համերգների շարքը...

Հիշում եմ՝ հեռավոր անցյալում՝ դպրոցական տարիներին, մենք դասերից փախչում եւ գնում էինք Պուշկինի այգի։ Ամբողջ դասարանով։ Հավանաբար, Երեւանի կենտրոնում ապրող այդպիսի բնակիչ չկա, ով դասից չի փախչել եւ չի գնացել հենց այս այգին, որն այն ժամանակ այնքան էլ բարեկարգված չէր՝ սալիկները քանդված ու դուրս եկած էին, մանկական ընդամենը 2-3 ատրակցիոն կար, որոնք երբեք չէին աշխատում. համենայնդեպս,  իմ դպրոցական տարիներին։ Բացի այդ, այնտեղ կարելի էր հանդիպել տատիկների, ովքեր փայտիկով սառնաշաքար էին վաճառում։ Այս սառնաշաքարների համը դեռ իմ բերանում է, եւ ես այն շատ լավ եմ հիշում։ Հատկապես մեծ պահանջարկ էին վայելում վառ գույները՝ մանուշակագույնը, կարմիրը եւ կանաչը։ Սակայն դրանք հազվադեպ հանդիպող երեւույթներ էին։ Նման գունավոր սառնաշաքարները մի քանի կոպեկով ավելի թանկ արժեին. եթե չեմ սխալվում 10-15։ Լեզուդ ներկվում էր համապատասխանաբար այդ գույնի սննդային գունանյութով (հուսամ՝ սննդային էր)։ Սա իմ ամենասիրելի քաղցր հաճույքն էր, քանի որ արգելված էր ինձ համար։ Սակայն մի՞թե կեղտոտ փայտիկները, տատիկների հիգիենան, կաթսաների մաքրությունը (որոնց մեջ պատրաստվում էին այդ հեքիաթային սառնաշաքարները) կարող էին կանգնեցնել մեզ։ Ինչպիսի հիացմունք եւ երջանկություն էր պարգեւում այն վախի զգացումը, որ հնարավոր է «բռնացնեն» քեզ «սխալ» արարք կատաելիս։ Հավատացեք, այժմյան ոչ մի չուպա-չուպս չի կարող համեմատվել մեր մանկության «շաքարաքլոր»-ի հետ։ Հիմա նման սառնաշաքարներ չեն պատրաստում։ Շաքարը, ջուրը եւ անգամ տատիկները նույնը չեն։ Սակայն ամենակարեւորը չկա դավադրության եւ գաղտնիության զգացումը, որն առկա էր հեռավոր մանկության տարիներին...

Ես շատ էի սիրում պտտվել Պուշկինի այգիով, քանի որ այստեղ հեշտությամբ կարելի էր թաքնվել կողմնակի մարդկանցից ու նրանց հայացքներից՝ ընդ որում, լինելով տեսադաշտում։ Մեծ սալիկներ, որոնց ասես ինչ-որ հրաբուխ էր դուրս հանել, սերտաճած թփեր, կոտրված նստարաններ, խոտերով ծածկված ցայտաղբյուր՝ սառնորակ ջրով... Այո, այն ժամանակ այս այգին բարեկարգված չէր, բայց շնչում էր, խորհրդավոր էր ու հանելուկներով լի։ Այստեղ համբուրվելու էին շտապում սիրահարները, քանի որ այն ժամանակ այգում շատ թաքստոցներ կային։ Իսկ քանի երեւանցիներ են բեղմնավորվել հենց այս այգու գրկում։ Այս մասին, հավանաբար, գիտեն միայն գաղտնի գործակալ-ծառերը, բայց դրանք իրենց սրտում կպահեն այդ եւ շատ այլ՝ ավելի տխուր գաղտնիքներ. չէ՞ որ այս այգու փոխարեն նախկինում գերեզմանոց է եղել։ Ասում են, որ անգամ այգու՝ վերջին անգամ կատարված բարեկարգման աշխատանքների ժամանակ, բանվորները մահացած մարդկանց մնացորդներ են գտել։ Չնայած հնարավոր է, որ սրանք հերթական պարապ խոսքերն ու քննարկումներն են, բայց հենց դրանք էլ այգուն նման յուրօրինակ հմայք են հաղորդում։ Ահա հենց այսպես են ծնվում քաղաքի մասին լեգենդները եւ Պուշկինի այգին դրանցից մեկն է...

Այսօր Պուշկինի այգին հիշեցնում է անգլիական ջենթլմենների մի այգի։ Բավականին գեղեցիկ, քաղաքակիրթ, խնամված գազոններով, արահետներով եւ նստարաններով։ Այժմ այն անվանում են Սիրահարների այգի։ Բայց ավաղ, գործակալ-ծառերը այլեւս չեն կարող թաքցնել սիրահարներին հետաքրքրասերների աչքերից։ Եվ երիտասարդ Ռոմեոներն ու Ջուլիետները սահմանափակվում են միայն ձեռք ձեռքի բռնելով... «Անսանձ վայրենությանը» փոխարինելու է եկել «քաղաքակրթությունը»... Իմ մանկության այգին այլեւս չկա... Եվ ես տխրում եմ։ Ցանկանում եմ ետ բերել իմ մանկության Պուշկինի այգին՝ իր քանդված սալիկներով, չգործող ատրակցիոններով եւ փարթամ բուսականությամբ... Ճիշտ է, հոգուս խորքում հասկանում եմ, որ Սիրահարների այգին էլ իր հերթին դարձել է մեկ այլ սերնդի մանկության անբաժանելի մասնիկը։ Եվ ես հուսով եմ, որ այն նրանց մոտ նույնքան ջերմ զգացմունքներ է առաջացնելու, ինչպես Պուշկինի այգին՝ ինձ մոտ։

Էմմա Օ. 

Հետևեք NEWS.am STYLE-ին Facebook-ում, Twitter-ում և Instagram-ում