• Մալդիվների ամենաթանկ հանգստավայրի ներսում

  Երբ Soneva Secret-ը բացվեց ապրիլի սկզբին, այն աշխարհի ամենաթանկ հյուրանոցային ուղղություններից մեկում՝ Մալդիվներում, անմիջապես դարձավ ամենաթանկ հանգստավայրը․․․

• Տոկիոյի հանրային զուգարանները եզակի զբոսաշրջային գրավչություն են ճանապարհորդների համար

  Բացի տաճարներ այցելելուց եւ կեռասի ծաղիկներով հիանալուց, Տոկիոյի այցելուներն այժմ կարող են ուսումնասիրել քաղաքի ավելի ժամանակակից հրաշքները՝ հասարակական զուգարանները, հայտնում է Reuters-ը․․․

• Միշլենի հեղինակավոր ուղեցույցը ներկայացրել է իր առաջին Michelin Keys վարկանիշը՝ Ֆրանսիայի հյուրանոցների համար

  Միշլենի հեղինակավոր ուղեցույցը ներկայացրել է իր առաջին Michelin Keys վարկանիշը՝ Ֆրանսիայի հյուրանոցների համար՝ ներխուժելով հյուրանոցային ոլորտ․․․

• Daily Express. Եթե ցանկանում եք բացահայտել Եվրոպայի ամենատպավորիչ գաղտնիքներից մեկը, գնացեք Հայաստան

  Շշմեցնող Հայաստանն այն ուղղություններից է, որտեղ ավելի քիչ զբոսաշրջիկների կտեսնեք, քան մայրցամաքի շատ այլ երկրներոիմ, բայց սա շուտով կարող է փոխվել, քանի որ այնտեղ զբոսաշրջիկների թիվը սկսում է աճել․․․

• Հինգ ամիս, 40 երկիր եւ շքեղ նավարկություն, որտեղ լյուքս համարներն արժեն մինչեւ 1,7 միլիոն դոլար

  Պիկասոյի ստեղծագործությունները, ռոյալներ եւ անձնական սպասավորներ. բարի գալուստ Regent Seven Seas-ի շքեղ նավարկությունների ապագա․․․

• Four Seasons-ը բարձրացնում է շքեղության մակարդակը Կարիբյան և Միջերկրական ծովում իր առաջին զբոսանավի գործարկումով  

  Four Seasons-ը բարձրացնում է շքեղության մակարդակը Կարիբյան և Միջերկրական ծովում իր առաջին Four Seasons զբոսանավի թողարկումով: Սուպեր զբոսանավը նախագծվել է շվեդական Tillberg Design ընկերության հետ համատեղ...

• Աբու Դաբին նախատեսում է դրախտ ստեղծել գեյմերների համար. աշխարհում առաջին կիբեռսպորտի կղզին

  Աբու Դաբին գնում է Սաուդյան Արաբիայի հետքերով և նախատեսում է ստեղծել աշխարհում առաջին eSports կղզին, որն ընդգրկում է 500,000 քառակուսի մետր տարածք, որը խաղային դրախտ կլինի ամբողջ աշխարհի խաղացողների համար...

• Versace հյուրանոցը բացվել է Մակաոյում

  Versace հյուրանոցը բացվել է Մակաոյում։ Palazzo Versace Macau-ն՝ բրենդի առաջին հանգստավայրը Ասիայում, միավորում է բարոկկոյի և հին հունական ճարտարապետության դասական ազդեցությունները Դոնաթելլա Վերսաչեի ստեղծագործական ղեկավարության ներքո...

Մենք՝ հայերս, յուրօրինակ ազգ ենք: Մեր մեջ բազմաթիվ անհասկանալի երեւույթներ կան, պատանեկան մաքսիմալիզմ, մենք պահպանողական ենք եւ մեզ չի բավականացնում ինքնավստահությունը: Ինչ-որ բանով մենք չորացրած ծիրան ենք  հիշեցնում՝ արտաքինից ոչ այնքան գրավիչ, քաղցր համով, բայց թթվաշ, այն դժվար է ծամել, բայց սովորելը դյուրին է: Մեր մեջ զարմանալիորեն համադրվում են երեւակայությունն ու ինքնախարազանումը, ավանակի համառությունն ու նորի հանդեպ վախը, մենք սիրում ենք տանջվել, հպարտանում ենք դրանով, բայց նույնիսկ տանջանքների մեջ փորձում ենք երջանկություն գտնել: Հայ ազգի խառնվածքի այս հակասական որակների մասին հիշատակել է ոչ այլ ոք, քան արտասահմանցին: Վերջերս պատիվ ունեցա ծանոթանալու լեհ Լուկաշի հետ, ով հաճախ է հյուրընկալվում Հայաստանում եւ մեր պապերի հողի ամենահավատարիմ ու խանդավառ երկրպագուներից է: Լուկաշի հայաստանյան արկածների մասին վեպ կարելի է գրել եւ, հավանաբար, ինչ-որ ժամանակ այդպես էլ կանեմ: Չնայած հայերի «տարօրինակություններին», արտասահմանցի հյուրը սիրահարվել է մեր հայրենիքին եւ ուզում եմ հավատալ, որ այդ զգացմունքը փոխադարձ է:

22-ամյա լեհ ուսանող Լուկաշն առաջին անգամ Հայաստանում պատահաբար է հայտնվել: Լինելով էկո-զբոսաշրջության երկրպագու, շրջագայության համար նա փնտրել է էկզոտիկ եւ գրպանին հարմար վայրեր եւ հետխորհրդային Հայաստանի լուսանկարները նրան գրավիչ են թվացել: Լուկաշը նախընտրում է օտար երկներին ծանոթանալ՝ հիմնականում ոտքով շրջելով: Հսկա ուսապարկը մեջքին՝ նա փնտրում է զբոսաշրջիկի ոտք չդիպած վայրեր եւ հիանում բուսական ու կենդանական աշխարհի հրաշալիքներով: Ոտքով Լուկաշը բարձրացել է Հայաստանի գրեթե բոլոր լեռները: Նա անսահման հիացած է ինչպես բնությամբ, այնպես էլ հայերի վերաբերմունքով: Լուկաշին ամենից շատ զարմացնում է այն փաստը, որ հայերը չեն սիրում շրջագայել իրենց երկրում՝ նախընտրելով բավարարվել բնության գրկում ավանդական խորովածով եւ իրենց հետեւից աղբակույտ թողնելով:

«Այստեղ դուք հեքիաթային վայրեր ունեք, որոնց մասին իմ որոշ հայ ընկերներ նույնիսկ չեն լսել: Կամ եթե նույնիսկ լսել են, ապա չեն տեսել»,- զարմացած պատմում էր նա: Լուկաշի խոսքով, Երեւանից դուրս արտասահմանցիներին որպես բնության հրաշք են ընդունում, հատկապես առանձին գյուղերում, դրա հետ մեկտեղ, «սպիտակ մարդուն» փորձում են հյուրասիրել՝ ինչ Աստված է տվել: «Հայերը շատ բարի եւ հյուրասեր են, բայց երբեմն՝ չափից դուրս կպչուն»:

Եվ ահա մի անգամ Լուկաշը որոշում է Արագած բարձրանալ: Ամբողջությամբ պատրաստված նա սկսել է բարձրանալ՝ չկասկածելով, որ շնորհիվ հայկական հյուրասիրության չի հաջողվելու այդ օրը գագաթ հասնել:

«Ես հասա սրճարանի նման ինչ-որ տեղ, որտեղ տղամարդկանց խումբ էր նստած»: Տեսնելով օտարերկրացուն՝ կանչել են իրենց մոտ: Շփումը կոտրված ռուսերենով է անցել: «Դու խաշ կերե՞լ ես, բարեկամս»,- հետաքրքրվել է նրանցից մեկը: Բացասական պատասխան ստանալով՝ հայերն ապշել են, սրտնեղել եւ հյուրին ստիպել են անմիջապես համտեսել այդ ինքնատիպ ուտեստը: Համտեսը, իհարկե, ալկոհոլի ուղեկցությամբ է անցել: Կիսախմած Լուկաշն ինչ-որ կերպ հրաժեշտ տալով ուրախ միջավայրին՝ որոշել է շարունակել ուղին:

«Որոշ ժամանակ անց եւս մեկ սրճարան տեսա: Հույսով, որ ինձ չեն նկատի, փորձեցի աննկատ անցնել կողքով»: Բայց չի ստացվել, նրան է մոտեցել մի երիտասարդ եւ հայտարարել, որ իրեն սպասում են:

«Անհարմար էր հրաժարվել»: Առաջին հարցը հետեւյալն է եղել. «Դու խաշ կերե՞լ ես, բարեկամս»: Հպարտ եւ արդեն փորձառու Լուկաշը համարձակ պատասխանել է. «Այո՛»: Բայց պարզվել է, որ «մեր խաշն ավելի լավն է»: Համոզվելու համար ստիպված է եղել փորձել: «Ինչպես դուրս եկա սրճարանից եւ ուր գնացի՝ չեմ հիշում: Մի քանի ժամ անց արթնացա ձյան մեջ, ամբողջովին սառած: Ստիպված էի հետ վերադառնալ»: Սառած եւ դժբախտ ներքեւ իջնելիս Լուկաշը հույսով նայում էր սրճարաններին՝ մտածելով, որ գուցե մեկը նրան տաք խաշ կհյուրասիրի:

«Երբեմն այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, որ հայը պատրաստ է իր վերջին վերնաշապիկը տալ, որպեսզի հյուրընկալի հյուրին»,- ասում է Լուկաշը: Զբոսաշրջիկների կողմից չսիրված վայրերից մեկն այցելելիս Լուկաշը ծանոթացել է Գրիգորի հետ: Գյուղի անվանումը չի հիշում, բայց այն Ալավերդի քաղաքի մոտակայքում է:

«Կոշիկս պոկվեց: Փորձում էի ինչ-որ կերպ կարգի բերել այն, երբ ինձ մոտեցավ մի տեղաբնակ ու հարցրեց, թե ինչով կարող է օգնել: Մենք զրուցեցինք եւ նա ինձ իր տուն հրավիրեց»,- պատմում է լեհը: Գրիգորը երեք երեխա ունի, ծայրահեղ աղքատության մեջ են ապրում: «Նրա կինն անմիջապես սկսեց սեղան գցելու պատրաստություն տեսնել: Ես անհարմար էի զգում, բայց հեռանալը կնշանակեր վիրավորել տանտիրոջը: Ճաշը համեստ էր. ապուր եւ հաց: Ես հասկացա, որ այդ մարդիկ ուրիշ ոչինչ չունեին, բայց այնքան անկեղծ էին հյուր ընդունելու իրենց ցանկության մեջ: Ի դեպ, նրանց երեխաները դպրոց չէին գնում, քանի որ հագնելու ոչինչ չունեին»: Լուկաշը հատկապես նշեց, որ նրանք ոչնչից չէին բողոքել եւ չեն փորձել փոխարենն ինչ-որ բան ստանալ: Գրիգորը պնդել է, որպեսզի հյուրը գիշերի իրենց մոտ: Առավոտյան նրան թարմ կաթ են հյուրասիրել ու ճանապարհել՝ հորդորելով ավելի հաճախ այցելել:

Մի անգամ էլ հյուրասիրությունը գերազանցել է նրա բոլոր սպասելիքները: Գյուղերից մեկում մի բարի կին հրավիրել է իր մոտ գիշերելու եւ համեստ, բայց շատ համեղ ճաշի հետ մեկտեղ նաեւ իրեն է առաջարկել:

«Նա բացատրեց, որ ամուսինը վաղուց մահացել է, եւ նա ոչ ոք չունի: Գյուղում բոլորը ճանաչում են միմյանց, այդ պատճառով կարող են խայտառակել իրեն»,- ամաչելով պատմում է Լուկաշը՝ խոստովանելով, որ գիշերը փախել է տանտիրուհուց: «Դուք զարմանալի ազգ եք, տարօրինակ եք թվում, երբեմն՝ ծիծաղելի, երբեմն՝ նույնիսկ վախեցնող: Սակայն նա, ով գոնե մեկ անգամ եղել է Հայաստանում, վստահ եմ, որ կցանկանա նորից վերադառնալ»:

Ալեքս Ալիխանյան

Հետևեք NEWS.am STYLE-ին Facebook-ում, Twitter-ում և Instagram-ում