• Ժամանակակից վրացական խոհանոցի թագուհի Թեկունա Գաչեչիլաձեն պատրաստում է Հայաստանում

  Դուք միս պատրաստելու վարպետ եք։ Վրացիներն ինձ սրա համար կսպանեն, բայց պետք է ասեմ, որ քյաբաբը, որ փորձել եմ Երևանում, ամենալավն է, որ երբևէ կերել եմ...

• Մոնակոյում կանցկացվի Superyacht Chef-ի 5-րդ մրցույթը

  Ապրիլին Մոնակոյում կանցկացվի Superyacht Chef-ի 5-րդ մրցույթը։ Խոհարարական ճակատամարտը տեղի է ունենում Մոնակոյի սուպերզբոսանավերի վրա և կոչվում է Superyacht Chef-ի միջազգային մրցույթ, որը կազմակերպել է Մոնակոյի հեղինակավոր Yacht Club-ը (YCM)՝ Bluewater-ի հետ համատեղ...

• Գաստրոնոմիական Օլիմպիական խաղեր. Դանիան հաղթում է 2024 թվականի Bocuse d'Or-ը

  20 թիմեր պայքարում էին Նորվեգիայում տեղի ունեցած խոհարարական աշխարհի գլխավոր խոհարարական մրցույթի` Bocuse d'Or-ի եզրափակչում տեղի համար: Սկանդինավյան երկրները հաղթող դուրս եկան...

• «Yerevan Wine Days» փառատոնի շրջանակում Երեւան կժամանեն Միշլենի աստղեր ունեցող հայտնի խոհարարներ

  Այս տարի «Yerevan Wine Days» փառատոնը խոստանում է լինել էլ ավելի ճոխ ու մասշտաբային…

• «Արյան վրեժը», խմիչքը և Տիխուանան - «Կեսար» աղցանի ծագման պատմությունը

  Կեսարի աղցանը լայնորեն ընդունված է անվանել Հռոմեական կայսր Հուլիոս Կեսարի անունով: Սակայն այս համեղ առասպելի մեջ կարող եք դանակ խրել...

• Դուբայի ռեստորանները Մերձավոր Արեւելքում գլխավորել են «50 լավագույն ռեստորանների» ցանկը

  The 50 Best Restaurants-ը հրապարակել է 2024 թվականի իր ցուցակը Մերձավոր Արեւելքի եւ Հյուսիսային Աֆրիկայի համար (MENA), իսկ վարկանիշում գերիշխում է քաղաքներից մեկը․․․

• «Արարատ» ռեստորան՝ Հայաստանի փոքրիկ անկյունը Հին Արբատում

  Հին Արբատի «Արարատ» ռեստորանի դռներին գցած առաջին հայացքից ձեր մեջ հետաքրքրասիրություն է արթնանում, իսկ ռեստորանի շեմքն անցնելիս խորասուզվում եք ջերմ և սրտաբաց մթնոլորտի մեջ, ինչպես լինում է հեռավոր, բայց սրտամոտ ընկերների հանդիպման ժամանակ...

• Wine story. հայկական «ֆասթ ֆուդ»-ն ու գինի

  Գաստրոնոմիայի աշխարհում արգելված համակցություններ չկան, կան միայն համերի անսպասելի ու զարմանալի հանդիպումներ։ Ամենանսովոր միություններից մեկը, որը կարող է հաճելիորեն զարմացնել ձեզ, գինու և հայկական ֆասթ-ֆուդի համադրությունն է...

Իմ կյանքն ամենօրյա պայքար է ինքս ինձ հետ․ ոչինչ չանելու, կամ հակառակը՝ ամեն ինչ փոխելու ծայրահեղ ցանկություն, - ասում է «Coba» եւ «Katsin» ռեստորանների բրենդ-խոհարար Հայկ Վեյշտորտը։ Հատուկ NEWS.am STYLE-ի համար լուսանկարչուհի Նատա Բրետտելլը հայտնի շեֆ-խոհարար Վեյշտորտի հետ զրուցել է մասնագիտության նրբությունների, fine dining-ի եւ «ժամանակակից սննդի» մասին։

Հայկ, ես իսկապես ուրախ եմ, որ ինձ՝ որպես լուսանկարչի, ընդգրկեցիր «Coba»-ում Ձեր աշխատանքը նկարահանելու համար։ Եվ գիտե՞ս՝ ինչ եմ սովորել քեզ հետ անցկացրած երեք օրվա ընթացքում: Այցելելով ռեստորան չենք էլ կարող պատկերացնել, թե ի՞նչ է կատարվում խոհանոցում եւ ո՞րն է իրականում խոհարարի աշխատանքը:

Մեզ պետք է տեսնել սպասարկման ընթացքում, երբ դահլիճը լեփ-լեցուն է։ Դա, իհարկե, սիմֆոնիա է: Դա շատ թույն է: 

Դա անհավանական սթրես է:

Եվ ես հաճույք եմ ստանում այդ ադրենալինից:

Հայկ, դու մեծացել ես Երեւանում, ճի՞շտ է։

Այո, ես դեռ փոքր ժամանակ գիտեի, որ ուզում եմ պատրաստել։ Տասնվեց տարեկանում տեղափոխվել եմ Կիեւ։ Հետո Սանկտ Պետերբուրգ, Մոսկվա, Ղազախստան, Դուբայ, Հայաստան, նորից Կիեւ, որտեղ ծնվեցին չորս երեխաներս։ Որոշեցի հաստատվել այնտեղ։ Մինչ այստեղ տեղափոխվելը, ես «Fairmont Grand Hotel  Kyiv» հյուրանոցի եւ «Zia» ռեստորանի Executive Chef էի․ իրական fine dining, ամեն ինչ զիլ էր ու գեղեցիկ։ Ես նաեւ ղեկավարել եմ ասիական ռեստորան, գումարած հինգ աստղանի «Ռիվիերա» հյուրանոցը եւ ավելի քան տասնմեկ նախագիծ՝ իրականացման տարբեր փուլերում էին։

Ինչպե՞ս կարողացար անել ամեն ինչ եւ քո 32 տարիների ընթացքում հասնել, արի խոստովանենք, զգալի բարձունքների:

Ես արագ եմ սովորում (ծիծաղում է): Բայց, տեսեք, ռեստորանը տարբեր գրաֆիկներ ունի՝ դու աշխատում ես երկու օր, երկու հանգստանում ես, կամ երեք օր ես աշխատում եւ երեք օր հանգստանում։ Իսկ ես ընտրեցի վեց-մեկ կամ յոթ-զրո:

Դա նշանակում է, որ հանգստյան օրեր չկա՞ն:

Հենց այդպես։ Ինձ միշտ ավելին է պետք, քան ուրիշներին։ Ես արձակուրդ չեմ գնացել, միջոցառումների չեմ մասնակցել, ընկերներիս հետ չեմ շփվել: Դեռ ոչ մի տեղ չեմ գնում՝ ոչ ծնունդ, ոչ հարսանիքների, ոչ մի տեղ, բացի ռեստորաններից: Ես հոբբի չունեմ։ Ես միշտ աշխատել եւ աշխատում եմ։ Ամբողջ կյանքս խոհանոցում եմ։ Եվ այս ռեժիմը տվել է իր արդյունքը։

Իսկ կինդ դեմ չէ՞ նման գրաֆիկին։

Կինս, դեկաբրիստի կնոջ պես է։ Ինձ հետ տանջվել է: Նույնիսկ սկզբում, երբ ես ամեն ինչ զոհաբերեցի հանուն աշխատանքի, նա հասկացավ՝ այդ ամենը մեր ընտանիքի համար է։

Երբ քեզ հարցրի՝ «Ինչպիսի՞ խոհանոց ունեք Coba-ում», դու պատասխանեցիր՝ ինձ հաճախ ասում են, որ Հայաստանում fine dining-ի ժամանակը դեռ չի եկել, սպառող էլ չկա։ Եվ ես չեմ ուզում հավատալ։ Սկզբի համար ասենք, որ fine dining-ն ափսեների վրա գունավոր բծերն ու հայտնի խոհարարներին չկրկնօրինակելը չէ: Իսկ ի՞նչ է դա ըստ Հայկ Վեյշտորտի։

Եկեք այն անվանենք «ժամանակակից սնունդ»: Եվ սա ազատություն է։ Առավելագույն ազատություն՝ առանց կլիշեի եւ «անհասկանալի» ակնկալիքների։ Դա մի բան է, որը գեղեցիկ տեսք ունի եւ հիանալի համ: Վերցրեք նույն «Geranium»-ը Կոպենհագենում, որը 2022 թվականին, ըստ The World's 50 Best Restaurant-ի, դարձավ աշխարհի լավագույն ռեստորանը: Ես այնտեղ էի, ի դեպ, եւ գիտեմ, թե ինչ ուտելիք է դա։ Անհավանական է։ Դու թատրոնում ես: Դու էյֆորիայի մեջ դուրս ես գալիս ռեստորանից...

Ինչի՞ հաշվին է սնունդը դառնում անհավանական։

Ճաշատեսակի մեջ փիլիսոփայություն կա։ Համը զարմանալի է, դրանում կասկած չկա:

Վերադառնանք մեր երկիր…

Ես հին երազանք ունեմ՝ ժամանակակից հայկական խոհանոցը: Սա այն դեպքում, երբ հզոր տեխնոլոգիական պրոցեսները համադրվում են ավանդույթների եւ մեր հրաշալի արտադրանքի հետ: Արդյունքը գերժամանակակից սնունդն է, որը կարող է գրավել չարթերը, պատեր ծակել․․․ Ես անկեղծորեն հավատում եմ դրան եւ կարծում եմ, որ ժամանակի ընթացքում մենք կկարողանանք դուրս գալ միջազգային հարթակ եւ հայտարարել. Հայաստանում արդեն կան մարդիկ, ովքեր այլ կերպ են մտածում։

Ինչպե՞ս է դա:

Հակառակ դեպքում՝ «Ես տասը տարի քյաբաբ եմ պատրաստում եւ դեռ տասը տարի կշարունակեմ դա անել»։ Հայտնվում են մարդիկ, որոնք ինչ-որ բան են անում, ճամփորդում, տեսնում...

Ասենք, ես (պայմանականորեն) բուռն ցանկություն ունեմ լինել թույն խոհարար։ Նույնիսկ տաղանդ ու էնտուզիազմ կա, ու ես առավոտից երեկո աշխատում եմ հայկական ռեստորանի խոհանոցում։ Բայց մի՞թե դա բավարար է բարձրաստիճան ղեկավար դառնալու համար։ Պետք է ճանապարհորդել աշխարհով մեկ, փորձել, կատարելագործվել... Սա լուրջ ներդրում է ձեր մեջ, բայց առանց դրա չեք կարող, այնպես չէ՞:

Միանշանակ։ Ինտերնետը բավարար չէ։ Ես շատ ժամանակ եւ գումար եմ ծախսել Մադրիդից Կոպենհագեն անթիվ վերապատրաստումների վրա, այդ թվում՝ «միշլենյան աստղերով» ռեստորաններում:

Ո՞րն է ձեզ համար աշխատանքի ամենադժվար մասը: Թիմ ղեկավարե՞լը:

Դա հիմարություն է: Ես ղեկավարել եմ երկու հարյուր հիսուն եւ երեք հարյուր հոգանոց թիմեր ու, ոչինչ, չեմ մահացել։ Ավելի լավ է պատմեմ, թե ինչն է ինձ նյարդայնացնում։ Վրդովեցնում է, երբ մատուցողները՝ հրամցնելով ուտեստները գդալ կամ պատառաքաղ են դնում դրա մեջ։ Չգիտեմ ինչու, բայց դա ամենուր տարածված երեւույթ է: Զայրացած մատակարարները, ովքեր առավոտյան իննի փոխարեն գալիս են երեկոյան ժամը իննին։ Ինձ վրդովեցնում է, որ յուրաքանչյուր երկրորդ խոհարար, ով գալիս է իմ թիմ, սուպերմեն է եւ աշխատել չի ցանկանում։ Փոխարենը նվազեցնի էգոն եւ ասի. «Ես ուզում եմ զարգանալ, սովորեցրու ինձ»: Ավելին, նույնիսկ երբ դու նրան սովորեցնում ես, նա շարունակում է դա անել յուրովի։ Դա խնդիր է։ Երկրում չկա այնպիսի հաստատություն, որը կապահովի համապատասխան կադրերով։

Որտե՞ղ եք սովորել:

SB Culinary Center-ում։

Ես քեզնից կսովորեի։ Վարպետության դասեր վարու՞մ եք։

Հայաստանում դեռ չեմ արել, բայց ծրագրեր ունեմ։

Ես նոր խոսեցի քո շեֆ-խոհարար Մարիայի հետ, եւ նա խոստովանեց, որ քեզ հետ աշխատելու շնորհիվ շատ բան է հայտնաբերել, այդ թվում՝ նոր համեր: Որովհետեւ, մեջբերում եմ. «Հայկը միշտ փորձում է նոր բան բացահայտել՝ խնդրելով միաեղջյուրի եղջյուր հայթհայթել։ Նա սահմաններ չունի, չի կարելի նրան կանգնեցնել. ամեն օր թարմ գաղափարներ եւ նոր զարգացումներ։ Հայկը սիրում է տեմպ: Նա արագ է մտածում, գործում եւ արագ էլ արդյունքներ է ուզում՝ առաջին հերթին իրենից, ապա ուրիշներից»: Ահա, թե ինչ իմացա քո մասին։

Պետք է ժամանակակից լինել։ Եթե մի անգամ ինչ-որ հիանալի բան ես արել, մոռացիր եւ առաջ գնացեք: Կատարիր նորը-նորը-նորը: Կատարիր ավելի լավը եւ այդ ժամանակ կվայելես քո աշխատանքը: Հակառակ դեպքում՝ չես հաջողի։

Երկա՞ր եք մնալու Հայաստանում։

Չգիտեմ: Ներկա իրողություններում ոչ ոք չգիտի, թե ինչ կլինի վաղը։ Կիեւում կարծում էի, որ երկար ժամանակ կմնամ։ Այնտեղ ինձ մոտ ամեն ինչ հարթվել էր, կայունություն կար, եւ ես մի պահ մտածեցի՝ «ապրելու ժամանակն է»։ Բայց ամեն ինչ փոխվեց… Բեկումնային պահն այն օրն էր, երբ ես ու տղաս ֆուտբոլ էինք խաղում ու մեր վրայով կործանիչ թռավ: Ես գոռացի որդուս. «Պառկիր» եւ մարմնովս ծածկեցի նրան։ Այդ պահին հասկացա, որ պատրաստ չեմ երեխաներիս թաքցնել ապաստարաններում։ Եկա տուն եւ ասացի. «Գնում ենք Երեւան»։ Այո, ես կարող էի գնալ Եվրոպա, բայց մենք եկանք այստեղ, քանի որ հայրենի պատերն օգնում են։ Իսկ գեներից չես փախչի։ 

Հայկ, դու ունես փորձ, գիտելիքներ, տպավորիչ պորտֆոլիո։ Վստա՞հ ես քո վրա, թե՞ ոչ՝ կասկածներ կան։

Իմ կյանքն ամենօրյա պայքար է ինքս ինձ հետ՝ ինչ-որ բան անելու դժկամությամբ, կամ հակառակը՝ ամեն ինչ փոխելու ծայրահեղ փափագով: Սրանք մշտական ​​փորձառություններ են «մարդիկ կհավանե՞ն այն, ինչ անում ես, թե՞ ոչ»: Սրանք միլիարդավոր հարցեր են, որոնք պտտվում են իմ գլխում: Ռեստորանի հաջողությունը յոթանասուն տոկոսով, եւ նույնիսկ ավելին,  կախված է ուտելիքից։ Այդ պատասխանատվությունն ինձ վրա է։ Իսկ ես սովորական խոհարար եմ, ուղղակի «բզիկներով»։

Եվ փառք Աստծո, որ այդպես է։ Որովհետեւ ռեստորան ընտրելիս հիշում եմ նրանց ու մտածում. «Ի՞նչ նոր բան է մտածել Հայկ Վեյշտորտը»։ Ի վերջո, ճիշտն ասած, ես գնում եմ ռեստորան էմոցիաների համար եւ միայն այնտեղ է, որ շեֆ-խոհարարը ստեղծագործող է, ով ասելիք եւ զարմացնելու բան ունի: Այսպիսով, գլխումդ մենախոսություններ են, Հայկ, որոնք արդյունքում վերածվում են երկխոսության մեզ՝ ձեր հյուրերի հետ: Իսկ երկխոսությունները հիանալի են...

Հետևեք NEWS.am STYLE-ին Facebook-ում, Twitter-ում և Instagram-ում