• «Եվրատեսիլ 2024»-ում Հայաստանը ներկայացնող «Լադանիվա»-ի առաջին փորձի առաջին կադրերը (ֆոտո)

  Շվեդիայի Մալմյո քաղաքում այսօր կայացել են «Եվրատեսիլ 2024»-ի մրցութային փորձերը…

• «Եվրատեսիլ 2024»-ում Հայաստանի ներկայացուցիչներն արդեն Մալմյոյում են

  «Եվրատեսիլ 2024»-ի՝ Հայաստանի պատվիրակությունն արդեն Մալմյոյում է։ Այսօր սպասվում է Հայաստանը ներկայացնող «Լադանիվա»-ի ելույթի առաջին բեմական փորձը...

• Wine story: JancisRobinson.com-ի գլխավոր խմբագիրը՝ Հայաստանում գինու արկածի մասին (exclusive)

  NEWS.am STYLE-ի հետ զրույցում Թամլինն ավելի մանրամասն պատմեց իր տպավորությունների, Հայաստանի գինիների ու գինեգործների մասին...

• Ջազի միջազգային օրը՝ Երեւանում

  Ապրիլի 30-ին՝ Ջազի միջազգային օրը՝ ժամը 16:00-22:30-ը, Գաֆէսճեան քանդակների պուրակում (Կասկադ համալիր) տեղի կունենա ջազային համերգ․․․

• Ջո Մանգանիելոն խոսել է Հայոց ցեղասպանությունից փրկված իր մեծ տատի մասին

  Ամերիկացի դերասան Ջո Մանգանիելոն, ով վերջերս է իմացել իր հայկական արմատների մասին, Instagram-ում պատմել է Հայոց ցեղասպանությունն ապրած իր մեծ տատի մասին…

• «Ցեղասպանությունը եղել է․ իմ մեծ տատն ու պապը զոհ են գնացել այդ սարսափելի ոճրագործությանը»․ Գեւ Օրկյան

  Բրիտանահայ երաժիշտ, կատակերգու Գեւ Օրկյանը Հայոց ցեղասպանության 109-րդ տարելիցի կապակցությամբ ինստագրամյան իր էջում գրել է․․․

• Վահե Բերբերյանը հրապարակել է Հայոց ցեղասպանության զոհ դարձած իր պապի միակ լուսանկարն ու խոսել իր խոստման մասին

  Դերասան, կատակերգու եւ գրող Վահե Բերբերյանը Instagram-ում հրապարակել է Հայոց ցեղասպանության զոհ դարձած իր պապի արխիվային լուսանկարը՝ նշելով, որ դա միակ հիշողությունն է, որ ունի նրանից...

• «Մենք ոգեկոչում ենք 1915 թվականին զոհված հայերի հիշատակը: Նրանց թվում են իմ նախնիները»․ ամերիկահայ դերասանուհի Դիանա Մեդիսոն

  Ամերիկահայ դերասանուհի, պրոդյուսեր Դիանա Մեդիսոնը Հայոց ցեղասպանության 109-րդ տարելիցի կապակցությամբ տեսանյութ է հրապարակել ինստագրամյան իր էջում...

Մի անգամ Թբիլիսիում ես ներկա էի մի այնքան հմայիչ և փայլուն միջոցառման, որ նույնիսկ հիմա հստակ հիշում եմ այն՝ սպիտակ շուշաններ՝ հնաոճ ծաղկամանների մեջ, շողշողացող ջահեր, հիասքանչ սանդուղք, զգեստների խշշոց և հյուրեր՝ նրբաճաշակ ոճով և բարքերով... եվ ավելին։ Իսկ ամենից լավ հիշում եմ այն դյութիչ մթնոլորտը, որը սավառնում էր առատորեն զարդարված սրահներում: Այդ օրը Սարաջիշվիլիների ընտանիքին պատկանող Հիասքանչ դարաշրջանի առանձնատանը, որտեղ 1914 թվականին ընդունվել է կայսր Նիկոլայ II-ը, ծագումով Վրաստանից փարիզցի դիզայներ Ջաբա Դիասամիձեն ներկայացնում էր իր բարձր նորաձեւության հավաքածուն:

Դուք կարող եք զարմանալ, թե ինչու եմ ձեզ պատմում այս պատմությունը: Եւ բոլորը, որովհետև դրանից հետո ես դուրս եկա առանձնատան այգի, որն ավելի քան մեկ դար եղել է Թբիլիսիի մշակութային կյանքի և նրա էլիտայի գրավչության կենտրոնը և հայտնվեցի Café Littera ռեստորանի գրավիչ աշխարհում: Ախ, այս մթնոլորտը, այս մոմերը, սեղանի տեղադրումը... Անկասկած, այս վայրն ունի իր առանձնահատուկ ոգին:

Այսօր՝ հինգ տարի անց, ես վերադառնում եմ Café Littera՝ հանդիպելու Թեկունա Գաչեչիլաձեին, ով մեկ շաբաթից գալու է Հայաստան՝ ապրիլի 12-ին և 13-ին Tsaghkunk Restaurant & Glkhatun-ում երկու բացառիկ ընթրիք և ճաշ տալու: Տեկունայի ժամանումը նոր գլուխ է ռեստորանի և Bon Vivant Communications գործակալության համագործակցության մեջ: 2021 թվականին նրանք Հայաստան բերեցին աստղային շեֆ-խոհարար Մադս Ռեֆսլունդին։

Մտնում եմ այգի: Մեր սեղանն արդեն դրված է։ Կարմրահեր կատուն (տեղական տեսարժան վայր) թագավորական արժանապատվությամբ պահպանում է այն։ Հայտնվում է Թեկունան՝ վառ ու ջերմ ժպտալով։ Բոլորը նրան անվանում են «վրացական ֆյուժնի թագուհի»։ Մեկ-երկու րոպեից կիմանամ, թե ինչու և կծանոթանամ այս բարձր կոչման հետևում կանգնած մարդու հետ։

Թեկունա, դու Գերմանիայում հոգեբանություն ես սովորել, իսկ հետո գնացել ես Նյու Յորք և դարձել շեֆ–խոհարար: Ի՞նչը քեզ դրդեց գնալ այս քայլին։

Սերը,- ժպտում է Թեկունան։

Իրո՞ք։ Ինչ-որ մեկի կամ ինչ-որ բանի նկատմա՞մբ։

Եվ ինչ-որ մեկին և ինչ-որ բանի: Ես միշտ սիրել եմ հյուրեր ընդունել։ Նույնիսկ դժվարին 1990-ականներին մենք տանը ընդունելություններ էինք անում։ Կարծում եմ՝ հյուրընկալությունն իմ արյան մեջ է... Այն ժամանակ ես իսկապես չէի խորանում խոհարարության մեջ, իմ ուժեղ կողմը հենց հյուրընկալությունն էր։ Բայց հետո, երբ սովորում էի Գերմանիայում, անընդհատ աշխատում էի ռեստորաններում՝ ֆրոնթ ու բեք հաուս, քեյթրինգ... Սկզբում դա փող աշխատելու միջոց էր, բայց երբ հինգ տարի փորձ ես ձեռք բերում, աճում ես... Դրանից հետո տեղափոխվեցի Նյու Յորք՝ թեկնածուական գրելու և այնտեղ նորից աշխատում էի ռեստորաններում: Իսկ հետո ես սիրահարվեցի շեֆին…

Ահա՛ թե որտեղ է սկսվում պատմությունը: Ինչպես հասկացա, հենց սա՞ էր շրջադարձային կետը։

Հենց այդպե՛ս։ Գիտե՞ս, նա ինձ ինչ ասաց։ «Դու շատ ավելի լավ եփում ես, քան վերլուծում», - ծիծաղում է Տեկունան: «Մոռացիր քո թեկնածուականի մասին,- ասաց նա,- և փոխարենը գնա խոհարարություն սովորիր»: Ես լսեցի նրան։ Գիտե՞ս, ինձ համար ճաշ պատրաստելը կարճ ճանապարհ է դեպի երջանկություն, դու մարդկանց ուրախացնում ես հենց այստեղ և հիմա: Խոհարարության մեջ մարդիկ, երջանկություն ապրելով, միշտ վերադառնում են քեզ մոտ։ «Իրերին նայելու հիանալի ձև»: -Մտածեցի ու ընդունվեցի Նյու Յորքի խոհարարական ակադեմիա սովորելու։

Ճի՞շտ է, որ քո հայրը դադարել էր խոսել քեզ հետ, երբ իմացավ այս մասին:

Ճիշտ է։ Նա ուզում էր իր աղջկան գիտությունների թեկնածու տեսնել, իսկ ես նրան հայտնում եմ, որ որոշել եմ խոհարար դառնալ։ Նրա համար «խոհարարը» աներևակայելի բան էր։ 2004 թվականն էր։ Այն ժամանակ չկար ներկայիս ռեստորանային մշակույթը և այն միտքը, որ քո աղջիկը խոհարար է... Նա այլ սերնդի մարդ է...

Ցնցող է, թե ինչպես է փոխվել մասնագիտության ընկալումը, կարելի է ասել, կարճ ժամանակում: Խոհարարները, շեֆ-խոհարարներն այժմ աստղեր են: Այն փաստը, որ դու լսեցիր քո սրտին, այնքան ոգեշնչող է: Լավ, իսկ դու և հայրիկը, ի վերջո, հաշտվեցի՞ք։

Այո՛, աստիճանաբար նա ընդունեց իմ ընտրությունը։

Դու Նյու Յորքում էիր և կարող էիր մնալ այնտեղ, բայց ինչ-որ բան քեզ դրդեց վերադառնալ։ Ի՞նչը։

2006 թվականին ընկերներս որոշեցին Թբիլիսիում ֆրանսիական բիստրո բացել, և ես վերադարձա այս գաղափարն իրականացնելու համար։ Այնպես չէ, որ ես հասկանում եմ, թե ինչպես է ամեն ինչ աշխատում, բայց երբ ապրում ես Նյու Յորքում, այս քաղաքը քեզ վստահության զգացում է տալիս, մտածում ես, որ կարող ես ամեն ինչ անել: Այնպես որ, ես ասացի. «Լավ, ես կարող և ֆրանսիական բիստրո անել, ինչու ոչ», - ծիծաղում է Թեկունան: Եվ մենք բացեցինք այն: Շատ արագ այն հաջողեց, և այս ալիքի վրա մենք բացեցինք երկրորդ ռեստորանը, երրորդը, և հենց այդ ժամանակ ես որոշեցի մնալ Վրաստանում՝ հասկանալով, որ կարող եմ շատ ավելին անել իմ երկրի համար ապրելով այստեղ, քան Նյու Յորքից, նույնիսկ աշխատելով այնտեղի հրաշալի ռեստորաններում:

Քեզ կոչում են ոչ պակաս, քան «վրացական ֆյուժնի թագուհի»: Ինչպե՞ս սկսվեց այս պատմությունը:

Երբ վերադարձա, առանձնապես չէի մտածում ավանդական խոհանոցի մասին։ Նյու Յորքում ես աշխատում էի Buddakan ռեստորանում, որը 16-րդ դարի Ասիայի և Փարիզի մի տեսակ խառնուրդ էր, և ուզում էի այնտեղ Վրաստան բերել այն ամենը, ինչ սովորել եմ՝ այս բոլոր նոր բաղադրիչները, շատ զարմանալի բաներ... Ես ուզում էի մեր հանրությանը առաջարկել այն ամենը, ինչ հասանելի է Նյու Յորքում, քանի որ նրանք նույնպես արժանի են դրան: Հետևաբար, երկրորդ ռեստորանն ասիական էր, բայց դրանից հետո ես մտածեցի. «Լավ, այս ամենը շատ լավ է, իսկ մեր վրացական խոհանոցի բազմազանությունը»: 2000-ականներին այն ընդհանրապես չկար ավանդական ճաշացանկում՝ նույն 25-30 ուտեստները, և շատ լավը, բայց դրանք ամենուր են: Նույն ուտեստները, նույն մատուցումը, նույն ճաշացանկը և ոչ մի արտառոց բան: Մտածում էի, որ եթե սկսեմ վրացական խոհանոց պատրաստել (իսկ ես սիրում եմ այն պատրաստել), ապա դա կանեմ իմ ձևով։ Եվ ես սկսեցի փոքր, փոքր փոփոխություններ անել: Ես նույնիսկ չեմ հասկանում, թե ինչու են ինձ հեղափոխական անվանում։ Ֆերան Ադրին հեղափոխական է, և ես պատրաստում էի ավանդական բաղադրատոմսեր՝ նոր բաղադրիչներով։ Օրինակ՝ միդիա չակապուլի կամ խարչո ծովախեցգետնով։ Ոչ այն պատճառով, որ կարծում էի, որ բնօրինակ խարչոն լավը չէր և բարելավման կարիք ուներ, այլ որովհետև ես ուզում էի մարդկանց ընտրության հնարավորություն տալ: Սա այն չէ՞, ինչ պետք է մարդկանց: Միշտ ընտության հնարավորություն ունենալ՝ այսօր ավանդական են ուտում, վաղը՝ նորարարական։

Բառացիորեն տեսնում եմ, թե ինչպես է միդիա չակապուլին վրդովմունքի ալիք առաջացնում: Դժվար է բացատրել, թե ինչու ազգային խոհանոցը մեկնաբանության կարիք ունի:

Օ, այո՛։ Ասում էին, որ ավանդույթներ եմ քանդում, մեր խոհանոցն այնքան լավն է, որ փոփոխությունների կարիք չունի։ Ես դա արեցի, քանի որ կարծում եմ, որ եթե մենք չմեկնաբանենք ավանդական խոհանոցը, այն կսկսի վերանալ։ Եկեք մտածենք դրա մասին։ Մենք հիմա չենք ապրում այնպես, ինչպես նախկինում էինք ապրում, այնպես չէ՞: Մեր սովորությունները նույնը չեն, ինչ հարյուր տարի առաջ։ Մեր սնունդը պետք է ժամանակի ընթացքում հարմարվի և համապատասխանի մեր ապրելակերպին, ներկայիս մտածելակերպին, ռիթմին, փոփոխությանը։ Ինչ վերաբերում է մատուցմանը... Դա երեւակայության խնդիր չէ՞։ Ուրեմն, ինչու՞ պետք է անես հենց այնպես, ինչպես ինչ-որ մեկն արդեն արել է քեզանից առաջ: Միգուցե դու կարող ես ավելի ստեղծարար լինել. ավելացրու քո սեփական տեսլականը, ցույց տուր, թե ինչպես կարող է այս ուտեստը լինել քո մեկնաբանությամբ։ Սրանից իրականում սկսվեցին իմ փոքրիկ փոխակերպումները:

Հիշեցի Վախթանգ Վեցերորդին՝ ձեր թագավորին։ Նրան են վերագրվում բազմաթիվ տպավորիչ արարքներ, այդ թվում՝ ինչպես նա փոխեց մարդկանց սննդակարգը՝ խրախուսելով ֆերմերներին աճեցնել սմբուկ, լոլիկ և այլ արտասահմանյան ապրանքներ։ Չեմ կասկածում, որ թագավորական նորամուծությունները բողոքի փոթորիկ են առաջացրել, բայց տեսեք, թե ինչի բերեց դա։ Անցել է 300 տարի, և անհնար է պատկերացնել վրացական խոհանոցն առանց լոլիկի և սմբուկի։ Ես սիրում եմ այս պատմությունը. այն հիանալի կերպով ցույց է տալիս, որ խոհանոցը կենդանի օրգանիզմ է. այն նման է խոսքի. այն անընդհատ փոխվում է, կլանում է նոր բաներ, փոխակերպվում... Այսպիսով, թույլ տուր ողջունել քո հաստատակամությունը. այն, ինչ դու անվանում ես «իմ փոքրիկ, փոքր փոփոխություններ», ի վերջո հանգեցրեց մեծ փոփոխությունների:

Շնորհակալություն: Ես Ցուլ եմ, ես համառ եմ, - ծիծաղում է Թեկունան: Եթե ​​ես որոշում եմ ինչ-որ բան անել, ես դա անում եմ: Իսկ, եթե մոտակայքում երեք-չորս մարդ կա, որ հավատում է քեզ, դա քեզ քաջություն է տալիս։ Ճիշտն ասած, սկզբում ինձ համար հեշտ չէր։ Օրինակ, ես մտածեցի՝ իսկ ի՞նչ, եթե դպրոց բացեմ և սկսեմ մարդկանց սովորեցնել։ Ես բացեցի Culinaruim-ը, բայց մարդիկ չեկան։ Հետո ես սկսեցի chef’s tables անել  և ամեն շաբաթ-կիրակի՝ դեգուստացիոն մենյու: Սկսեցին էքսպատներ գալ, հետո՝ օտարերկրացիները, և միայն դրանից հետո վրացիները։ Բեկումնային պահն այն դրվագն էր, որը Էնթոնի Բուրդենն իմ ռեստորանում նկարահանեց իր Parts Unknown: Tbilisi սերիալը: Դրանից հետո Վրաստան եկած յուրաքանչյուր ամերիկացի զբոսաշրջիկ ուզում էր գալ ինձ մոտ և փորձել այն, ինչ կերել է Էնթոնին։

Ինչքան հիշում եմ, Բուրդենին միդիա չակապուլի՞ ես հյուրասիրել։

Այո՛, հենց դա: Դրանից հետո ես այնքան հիասթափված էի, որ իմ խոհարարական դպրոցը չաշխատեց, որոշեցի ստեղծել իմ հեռուստաշոուն՝ Tekuna’s Culinarium-ը,- ծիծաղում է Թեկունան: Բայց եթե լուրջ, մեսիջը, որը ես ուզում էի փոխանցել, հետևյալն էր. «Խնդրում եմ, կերեք նույն բանը ամեն օր, եթե ցանկանում եք, բայց ի՞նչ, եթե փորձեք փոխել մի քանի բան»: Ասենք մեր հայտնի ուտեստը չախոխբիլին՝ հավը տոմատի սոուսում։ Ավելացրեք մի քիչ կարրի փոշի և կոկոսի կաթ և ստացեք հավի կարի: Ավելացնել ձիթապտուղներ և Պրովանսի խոտաբույսեր, և դուք կունենաք Պրովանսի հավ: Նույն երեք բաղադրիչները՝ սոխ, հավ, լոլիկ, բայց կարելի է 5-6 տարբեր ուտեստներ պատրաստել։ Եվ ահա` ինչ կասեմ քեզ, կանայք թեթևություն ապրեցին։ Այն ամենը, ինչ ես պատրաստում էի իմ ռեստորանում, պատրաստում էի նաև հեռուստացույցով։ Հաղորդումը մեծ տարածում գտավ և եթերում էր չորս տարի։ Մարդիկ կամաց-կամաց գնահատեցին իմ գաղափարները. ի վերջո, երբ դուք ինքներդ ինչ-որ բան եք պատրաստում տանը, դա այլևս այնքան էլ սարսափելի չի թվում: Փորձում ես, և հասկանում ես. «սա այնքան էլ վատ գաղափար չէ»... Թբիլիսին այժմ այնքան բազմազան է, մենք այնքան երիտասարդ, տաղանդավոր խոհարարներ ունենք, և նրանք այլևս ստիպված չեն անցնել այն դժվարին ճանապարհը, որը ես անցա (իսկ սկզբում մարդիկ կարող էին նույնիսկ վիրավորել ինձ): Մենք՝ ես, Մերիկո Գուբելիձեն, Քեթի Բաքրաձեն, սկսեցինք մի շարժում, որը ճանապարհ բացեց հաջորդ սերնդի համար։ Այժմ գրեթե յուրաքանչյուր ռեստորան, բացառությամբ խիստ պահպանողականների, առաջարկում է ավանդական ուտեստների բազմաթիվ տարբերակներ: Եվ հենց դա է դարձնում խոհանոցը բազմազան։ Այս ուտեստներից մի քանիսը մեզ հետ երկար կմնան, որոշները՝ ոչ, բայց գլխավորն այն է, որ այժմ մենք ունենք «ժամանակակից վրացական խոհանոց» և այն արմատացած է ավանդույթի վրա։

Դու վերջերս Հայաստանում էիր։ Կիսվիր տպավորություններով՝ հատկապես ի՞նչն է քեզ դուր եկել հայկական խոհանոցում:

Մի՛սը։ Դուք միս պատրաստելու վարպետ եք։ Վրացիներն ինձ սրա համար կսպանեն, բայց պետք է ասեմ, որ քյաբաբը, որ փորձել եմ Երևանում, ամենալավն է, որ երբևէ կերել եմ։ Իսկ քյաբաբի երեկո՛ն: Դա իմ կյանքի լավագույն քյաբաբն էր: Ինչի՞ շնորհիվ։ Թե մսի որակն էր, թե ածուխի տեսակը, թե կրակն ինչպես ես կառավարում... Չգիտեմ, բայց շատ լավն էր։ Ես կարծում եմ, որ Հայաստանում խոհարարության մակարդակը շատ բարձր է։

Տարօրինակ չէ՞, որ մենք, լինելով հարեւաններ, գործնականում չենք համագործակցում գաստրո ոլորտում։ Դու եկել ես փոխելո՞ւ այս պարադիգմը:

Ճիշտ այդպե՛ս։ Մեզ մոտ խոհարարներ են գալիս նույնիսկ Բրազիլիայից, բայց մենք՝ հարեւաններս, որոնք այդքան ընդհանրություններ ունենք, չենք համագործակցում։ Այնպես որ, այո, ես եկել եմ «չորս ձեռք»-ով պատրաստելու Tsaghkunk Restaurant & Glkhatun-ի շեֆ-խոհարար Արևիկ Մարտիրոսյանի հետ: Ապրիլի 12-ին և 13-ին կներկայացնենք 2 ընթրիք և մեկ լանչ։ Եվ հետո նա կգա Թբիլիսի՝ ինձ հետ Café Littera-ում ճաշ պատրաստելու:

Թեկունա, հիմնվելով քո փորձի վրա, կկիսվե՞ս, թե ինչ պետք է ունենա ռեստորանը «առանձնահատուկ» դառնալու համար:

Կարծում եմ, որ 49%-ը սպասարկումն է, այնպես, ինչպես դուք վերապատրաստում եք ձեր անձնակազմը. դա մթնոլորտն է՝ լուսավորությունը, մատուցումը... Իհարկե, դա հիանալի սնունդն է: Բայց 51%-ը հյուրընկալության արվեստն է։ Մարդիկ գալիս են ձեր ռեստորան, նրանք ուրախ են, չեն ուզում հեռանալ, սա է գաղտնիքը: Նույնիսկ եթե ինչ-որ բան այն չէ, դուք պետք է կարողանաք երջանկացնել մարդկանց։ Ես միշտ աշխատանքի եմ ընդունում նրանց, ովքեր ունեն հյուրընկալության բնածին տաղանդ, քանի որ դա չափազանց դժվար է սովորել։ Հյուրերը շատ զգայուն են: Նրանք կվերադառնան միայն այն դեպքում, եթե հարմարավետ զգան, և երջանիկ, նույնիսկ եթե ճաշացանկն ամենանշանավորը չէ իրենց կյանքում: Ռեստորանային բիզնեսում գլխավորն այն է, որ մարդիկ անընդհատ վերադառնան ձեզ մոտ: Եվ նրանք գալիս են ձեզ մոտ ոչ միայն ուտելու, այլ երջանկության պահերի համար, որոնք կախված են ամեն մանրուքից: Դա, գիտեք, նման է բեմական ներկայացման. ամեն ինչ գործում է միմյանց հետ ներդաշնակ:

Ինքդ հաճախակի՞ ես դուրս գալիս հյուրերի մոտ:

Այո, հատկապես ամռանը: Ամեն ամիս մենք գրեթե 50 լիտր ճաճա կամ գինի ենք ծախսում մեր հյուրերին հյուրասիրելու համար: Ես ու ամուսինս ունենք ամառանոց և ֆերմա, որտեղ բանջարեղեն եմ աճեցնում, քանի որ դեմ եմ ներմուծմանը և տեղական բաղադրիչների և սեզոնայնության մոլի կողմնակից եմ։ Այսպես, բացի ֆերմայից, մենք ունենք խաղողի այգի, որտեղ ամուսինս գինի է արտադրում։

Դու հինգ ռեստորան ունես, շատ ես ճամփորդում. ես վերջերս տեսա քեզ Մեխիկոյի լավագույն խոհարարների մրցանակաբաշխության ժամանակ, դու հիանալի համագործակցություններ եւ շքեղ ընթրիքներ ես անում (ի դեպ, ես միշտ զարմանում եմ, թե ինչպես ես զարդարում սեղանները), եւ դու միշտ այնքան աշխույժ և եռանդուն ես: Ո՞րն է քո կյանքի ուժի աղբյուրը:

Կարծում եմ, որ ամենակարեւորն այն է, որ զբաղվես նրանով, ինչ իսկապես սիրում ես, և գոհ լինես քեզնից: Դա էներգիա է տալիս և երջանկություն: Իսկ երջանիկ մարդիկ դրական են, համաձայն չե՞ք:

Հարյուր տոկո՛ս։ Ինձ բախտ է վիճակվել տեսնել քեզ և լուսանկարել Tbilisi Gastro Week-ի կուլիսներում: Նման մասշտաբային միջոցառման կուլիսները կարող են չափազանց սթրեսային լինել, բայց ինչպես էլ նայեմ քեզ, դու միշտ հիանալի տրամադրություն ունես՝ կատակում, ժպտում... Այնպես որ, ես անհամբեր սպասում եմ քո ընթրիքներին  Tsaghkunk Restaurant & Glkhatun-ում, և միգուցե ես մտնեմ ձեր խոհանոց՝ նկարելու վարպետներին աշխատավայրում և անձամբ քեզ ասեմ. «Թեկունա Գաչեչիլաձե՛, բարի գալուստ Հայաստան»:

Նատա Բրետել

Հետևեք NEWS.am STYLE-ին Facebook-ում, Twitter-ում և Instagram-ում