• Գուշակիր գույնը, ստացիր ծաղկեփունջ. մեկ օր՝ Մայիս Վարդանյանի հետ

  Երբ ուզում եմ ջերմություն եւ ժպիտ, դիտում եմ բլոգեր Մայիս Վարդանյանի տեսանյութերը․․․

• «Հայերը պետք է հասկանան՝ մենք փոքր ազգ ենք. պետք է միասին լինենք: Երբ միասնական ենք, մեզ չեն կարող կոտրել». Սաթի Սպիվակովա

  Բեմից իջնելուն պես հայտնի հաղորդավարուհին սիրով հանդիպեց հանդիսատեսի հետ, լուսանկարվեց ու նաեւ պատասխանեց լրագրողներին հետաքրքրող հարցերին…

• Yerevan Cocktail Week՝ գարնան գլխավոր խնջույքը

  Yerevan Cocktail Week-ը լավ հարթակ է տաղանդավոր բարմենների համար, ասում է Yerevan Cocktail Week-ի հիմնադիր եւ կազմակերպիչ, աշխարհահռչակ բարմեն եւ միքսոլոգ Գեղամ Ղազարյանը…

• «Հասկացա, որ պատկանում եմ այս վայրին». հնդիկ գրող Արջուն Կրիշնա Լալը Հայաստանում իր արկածների մասին պատմող գիրք է գրել

  Հնդիկ գործարար, ժամանակակից գրող, Penguin Harper-Collins-ի հեղինակ Արջուն Կրիշնա Լալը Հայաստանում իր արկածների մասին պատմող գիրք է գրել՝ «Կյանք, Սեր, Գինի»…

• Առաջին անգամ Հայաստանում կներկայացվի լեգենդար Էնիո Մորիկոնեի հեղինակային ծրագիրը

  «Երևանյան հեռանկարներ» 25-րդ միջազգային երաժշտական փառատոնը շարունակում է ներկայացնել իրադարձային համերգների շարքը...

• Աֆիշա․ ո՞ւր գնալ այս շաբաթ

  NEWS.am STYLE-ն առաջարկում է․․․

• «Չիկոյի ջազի ժամը»․ Երեւանում տեղի կունենա համերգ՝ նվիրված Արմեն Թութունջյանի ծննդյան 80-ամյակին

  Ապրիլի 1-ին «Արամ Խաչատրյան» համերգասրահում կկայանա Հայաստանի պետական ջազ նվագախմբի համերգը...

• Հիփ հոփն ու հայկականը կմիաձուլվեն Փարաջանովի 100-ամյակին նվիրված «Նռան գույնը» պարային ներկայացման մեջ

  Ա․ Սպենդիարյանի անվան Օպերայի եւ Բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնում միաձուլվելու եւ երկխոսելու են մշակույթները…

Որոշել էի սեփական փորձով ժամանակը ետ տալ եւ հայտնվել այն շրջանում, երբ դեռ չէին հայտնվել համացանցն ու սոցցանցերը։ Իսկ ինչու ոչ։ Եթե երիտասարդ տարիներին կարող էի շաբաթներով ոչինչ չուտել՝ Սինդի Քրոուֆորդին նմանվելու իմ երազանքն իրականացնելու համար, ապա մեկ ամիս վիրտուալ կյանքից կտրվելը ավելի հեշտ էր։ Համենայնդեպս, ես դրանում համոզված էի, սակայն ավաղ, իրականում ամեն ինչ շատ ավելի դժվար էր։ Բայց ամեն ինչի մասին հերթով։

Մեծ ջանքերի գնով ես տանը անջատեցի ինտերնետը. նույն էլ եղավ սմարթֆոնի պարագայում։ Եվ այս ամենը կատարվեց մեծ վճռականությամբ եւ նյարդային ծիծաղով։ Առաջին օրը բավականին հանգիստ անցավ, սակայն հենց երկրորդ օրվանից ես ինչ-որ անհարմարություններ սկսեցի զգալ։ Ինչ-որ բան պակասում էր ինձ, սակայն թե ինչ՝ չէի կարողանում հասկանալ մինչեւ այն պահը, երբ ինձ «բռնացրեցի», թե ինչպես են մատներս ինքնաբերաբար բջջային հեռախոսիս մեջ փնտրում ինտերնետը միացնելու ֆունկցիան։ Սակայն նույն պահին ես ինքս ինձ «հավաքեցի», խորը շունչ քաշեցի եւ հեռախոսս դրեցի բարձի տակ։ Երեք օր անց վիրտուալ «տանջանքները» մի քիչ մեղմացան։ Բայց այս ընթացքում իմ հեռախոսին չէին դադարում զանգել ընկերներս, ովքեր որոշել էին, որ կամ ես նվազագույնը ծանր հիվանդ եմ, կամ վերակենդանացման բաժանմունքում եմ հայտնվել։ Իմ բացատրություններն առ այն, որ սա պարզապես փորձարկում է, բոլորի մոտ ծիծաղ էր առաջացնում, սակայն դա ինձ այնքան էլ լիաթոք ծիծաղ չէր թվում։

Մեկ շաբաթ անց ես, ներշնչվելով սեփական զգացմունքներից, դիմեցի հաջորդ քայլին՝ հրաժարվել նաեւ հեռուստացույցից։ Պարզվեց, որ ես բավականին շատ ազատ ժամանակ ունեմ, որը նախկինում չէի նկատում։ Օգտագործելով այդ ազատ ժամանակը՝ ես մաքրեցի բնակարանը, խնամքով հավաքեցի նկուղը, գնացի կոմունալ եւ սոցիալական բնույթի բոլոր հաստատությունները, ինչը ես մշտապես հետաձգում էի, քանի որ ժամանակը չէր բավականացնում։  Բայց ամենակարեւորը ես սկսեցի ավելի շատ շփվել մարդկանց հետ։ Այնպես չէ, որ ես նախկինում շփման պակաս էի զգում, սակայն հիմնականում դա կատարվում էր բացառապես «վիրտուալ» մեթոդներով. այսպես անգամ շփվում էի այն ընկերուհիներիս հետ, ովքեր ապրում են իմ հարեւանությամբ։ Եվ հանկարծ ես հասկացա, որ թե ինչքան ենք մենք ծուլացել, որ անգամ չենք ցանկանում հավաքել մեր ընկերների ու հարազատների հեռախոսահամարները, քանի որ սոցցանցերում մի քանի տող գրելն ավելի հեշտ է։ Բայց այդ անշունչ ու անհոգի տողերը չեն կարող փոխարինել մարդկային շփումը։ Չէ՞ որ վիրտուալ շփման ընթացքում չես կարող հասկանալ՝ զրուցակիցդ իրեն լա՞վ է զգում, թե՞ վատ, ջերմություն չկա։ Ոչ մի  սմայլիկ չի կարող արտահայտել եւ փոխանցել մարդկային զգացմուքնները։

Ես հասկացա, թե ինչի կարիք ունենք մենք բոլորս՝ մենք կարոտել ենք միմյանց, նորմալ  հարաբերություններին, առավոտյան հարեւանի կամ ընկերուհու հետ մեկ բաժակ սուրճի շուրջ բամբասելուն։ Անգամ սիրախաղն է անբնական դարձել։ Մի՞թե կարող է մի հիմար սմայլիկ փոխարինել տղամարդու գայթակղիչ հայացքը։ Մի՞թե կարելի է ինտրենետի միջոցով արտահայտված տողերից հասկանալ տղամարդու եւ կնոջ միջեւ եղած կիրք ծնող զգացմունքը։

Ինձանից մեծ ջանքեր պահանջվեցին, որ ես կարողանայի առանց պատրվակի եւ առանց ինտերնետի հավաքել բոլոր ընկերներիս։ Ես այցելեցի իմ հեռավոր բարեկամներին, ում հետ կրկին միայն Համացանցի միջոցով էի շփվում։ Բայց չէ՞ որ մենք բոլորս նույն քաղաքում ենք ապրում։ Ես հիշեցի իմ մանկությունը, երբ մենք ապրում էին իրական կյանքով, երբ մի ռեֆերատ գրելու համար հարկավոր էր ժամերով նստել գրադարանում եւ գրականություն  ուսումնասիրել, ոչ թե «գուգլել»։ Այո, ես հասկանում եմ, որ ինտերնետը շատ հարցերում օգնել է հեշտացնել մեր կյանքը եւ առաջընթացից չպետք է խուսափել։ Բայց արդյոք մի՞շտ է հեշտն ու պարզը նշանակում լավ ու ճիշտ։ Մենք ինքներս մեզ զրկում ենք  կյանքի համից, կորցնում ենք մեկս մյուսին զգալու հնարավորությունը եւ կամավոր միայնության ենք դատապարտում մեզ։ Սակայն իրական կյանքն ավելի հետաքրքրիր, գունավոր ու բազմազան է եւ դրանում համոզվելու համար պարզապես պետք է միացնել «offline» ռեժիմը...

Յուլիա Վարդանյան

Հետևեք NEWS.am STYLE-ին Facebook-ում, Twitter-ում և Instagram-ում