Տիհանա vibes. Թվում է՝ պարզ հարցեր են, պարզվում է՝ ոչ այնքան

Միխայիլ Շուֆուտինսկին ժամանեց Հայաստան

Տիհանա Vibes. Ընկերները, սեքսը, շաուրման. իսկ ձեզ ի՞նչն է երջանկացնում

Ի՞նչ ակնկալիքներ ունեն երեւանցիները «Եվրատեսիլում» Լադանիվայի մասնակցությունից

«Օսկար 2024». Լավագույնները, «ամենամերկը», հմայիչ Քենն ու մյուս հիշարժան պահերը

Տիհանա Vibes. Իսկ դուք պատրա՞ստ եք ձեր կնոջ համար այսպիսի «քննություն» հանձնել

«Մենչի վերջը» ստենդափի պրեմիերան, հայտնի հյուրերն ու գլխավոր «մեսիջը»

Տիհանա Vibes. մի քանի շոթ ու դեսից–դենից զրույց Վաչե Երիցյանի հետ

POP NEWS. Շաբաթվա իրադարձությունները` մեկ տողով

«Բարի օր»՝ տաքսիստ Հենդոյի հետ. Մհեր Մխիթարյանի հայտնի կերպարի մասին ֆիլմի պրեմիերան ու կարմիր գորգը

Տիհանա Vibes. Ո՞վ է Նեմրայում ամենաcute-ն ու ամենաsexy-ն

Տիհանա Vibes Արսեն Գրիգորյանի հետ. Ընկերուհի չունեմ, ժամանակ չունեմ

Տիհանա Vibes. Իսկ դուք կկարողանայի՞ք պատասխանել այս հարցերին

Pop NEWS. Շաբաթվա ամենաքննարկված իրադարձությունները

Սիրո տոնը՝ Սիրուշոյի հետ. բացառիկ կադրեր՝ երգչուհու համերգից, որի տոմսերն անմիջապես սպառվել էին

Տիհանա Vibes. փեսացուն հյուսիսից եւ Տրնդեզի խարույկի բոցերը

Kinodaran-ի՝ մեծ աղմուկ հանած «Սուրբը» սերիալը նոր իրականություն է սահմանում Հայաստանում

«2024-ին, վերջապես, կամուսնանանք». Գևորգ Մկրտչյան

Կոնստանտին Օրբելյանը՝ «Գրեմմի»-ի առաջադրվելու, Դմիտրի Խվորոստովսկու եւ Հայաստանի մշակութային կյանքի մասին

12:04, 16 դեկտեմբերի

Այս մարդու մասին խոսելիս դժվար է խուսափել հիացական բնորոշումներից: Նա բոլորին լիցքավորում է իր դրական էներգետիկայով ու ստեղծագործական կրքով: Կոնստանտին Օրբելյանի արտասովոր կյանքն ու գործունեությունը, որին «Opera News» պարբերականը ժամանակակից լավագույն վոկալ դիրիժոր է անվանել, հրաշալի արտացոլում է այն, թե ինչի կարող է մարդ հասնել կրքոտ ցանկության եւ աշխատասիրության շնորհիվ: Մաեստրո Օրբելյանը ծնվել է Ամերիկայում, բնակվում է Մոսկվայում եւ ղեկավարում Ալ.Սպենդիարյանի անվան օպերայի եւ բալետի ակադեմիական թատրոնը: Խոստովանում է. իրեն էլ այդ ամենը ֆանտաստիկ է թվում: NEWS.am STYLE-ի խմբագրությունն անհամբերությամբ էր սպասում մաեստրոյի հետ այս հանդիպմանը, որպեսզի զրուցեր Դմիտրի Խվորոստովսկու հետ նրա մտերմության, «Գրեմմի»-ի առաջադրվելու եւ այլնի մասին:

Հեռախոսազրույցում Դուք նշեցիք, որ Դմիտրի Խվորոստովսկին երազում էր, նրա համար կարեւոր էր, որպեսզի հենց «Свиридов: Отчалившая Русь» ալբոմը ճանաչում ունենա: Ձեր կոմպոզիցիան «Գրեմմի»-ի է առաջադրվել: Հավատո՞ւմ եք, որ այն պարգեւի կարժանանա:

Երբ Դմիտրին հասկացավ, որ լուրջ հիվանդ է, միայն մեկ ցանկություն ուներ՝ այդ ալբոմը ձայնագրել սիմֆոնիկ նվագախմբի հետ, քանի որ ուզում էր այդ կոմպոզիցիան նորովի, այլ կերպ զգալ: Բայց իրականում նա չէր սպասում, որ հենց այդ սկավառակը կարող է «Գրեմմի»-ի առաջադրվել: Ես ինքս չէի սպասում, որ «Свиридов: Отчалившая Русь»-ը նման ճանաչում ձեռք կբերի:

Իհարկե՝ բոլորն են ուզում հավատար, որ ստեղծագործությունը պարգեւի կարժանանա: Մնում է միայն սպասել եւ հուսալ:

Խվորոստովսկու մասին խոսելիս ասացիք, որ «ընդմիշտ ընկերներ» էիք: Նա միա՞կն էր այդպիսին: Ի՞նչ իմաստ եք դնում «ընդմիշտ ընկերներ» հասկացության մեջ: Ի՞նչ փոխվեց Ձեզ համար Խվորոստովսկու մահից հետո:

«Ընդմիշտ ընկերներ» հասկացությունն ընդհանրապես հազվագյուտ երեւույթ է, հատկապես նման ստեղծագործական ընկերությունը, որն ունեինք Դմիտրի Խվորոստովսկու հետ: Մենք միասին աշխատել ենք 17 տարի, ամեն տարի շուրջ վեց ամիս միասին համերգային շրջագայությունների էինք մեկնում, նոր երգեր ձայնագրում, նախաճաշում, ճաշում եւ ընթրում: Միասին աշխատող բազմաթիվ երաժիշտներ չեն կարող նման մարդկային ընկերությամբ պարծենալ: Մենք համերգներով նաեւ Երեւանում էինք լինում, որոնցում ներգրավված էր լինում նաեւ իմ հորեղբայր Կոնստանտին Օրբելյանը: Մեր ընկերությունը միայն մասնագիտական գործունեությամբ չէր սահմանափակվում, մենք մտերիմ շփում ունեինք ընտանիքներով, մեր կանայք ու երեխաները նույնպես մտերիմ էին: Մենք շատ կապված էինք: Այդ պատճառով նրա վախճանն ինձ համար անդառնալի կորուստ է: Դմիտրիին անհնար է համեմատել մեկ ուրիշի հետ, նա ամեն ինչում եզակի էր:

Ձեզ շոյո՞ւմ է «Գրեմմի»-ի առաջադրվելու փաստը, թե՞ դրան վերաբերվում եք որպես սովորական երեւույթի:

2015 թվականին ես արդեն առաջադրվել եմ «Գրեմմի» մրցանակի՝ ամերիկացի տենոր Լորենս Բրաունլիի հետ, որը կատարում էր Ռոսինիի արիաները: Իհարկե՝ այն ժամանակ մենք մրցանակ չստացանք, բայց շատ հաճելի էր, որ գործընկեր երաժիշտները գնահատում են աշխատանքդ:

Ցանկանում եք ի հիշատակ Դմիտրի Խվորոստովսկու համերգ կազմակերպել համաշխարհային օպերային աստղերի մասնակցությամբ: Հնարավո՞ր է, արդյոք, որ այն Հայաստանում անցկացվի:

Հայաստանում անպայման մի շարք միջոցառումներ կանցկացնենք՝ ի հիշատակ Դմիտրի Խվորոստովսկու: Նա բազմիցս աշխատել է Հասմիկ Գրիգորյանի, Գեղամ Գրիգորյանի եւ Բարսեղ Թումանյանի հետ, սիրում էր նրանց, շատ էր սիրում նաեւ այցելել Երեւան: Համերգներ են կազմակերպվելու նաեւ մի շարք այլ քաղաքներում՝ Մոսկվա, Սանկտ Պետերբուրգ, Նյու Յորք:

Սկսեցինք խոսել Հայաստանի մասին, իսկ ի՞նչ կասեք տեղի հանդիսատեսի մասին: Ինչո՞վ է տարբերվում հայ հանդիսատեսը: Թե՞ սիմֆոնիկ համերգների այցելուներն ամենուր միանման են:

Պատահական ոչ ոք եւ երբեք համերգասրահ չի հաճախում: Մարդիկ հենց այնպես թատրոն չեն գնում, նրանք նախապես որոշում են, թե ինչ են լսելու կամ դիտելու: Մեր նպատակը դա գրավիչ եւ բարձր մակարդակով ներկայացնելն է: Կարծում եմ՝ հանդիսատեսն ամենուր միանման է: Պարզապես պետք է կարողանալ գրավել ու հմայել նրան: Թատրոն ամեն օր չեն հաճախում, թեկուզ միայն այն պատճառով, որ դա ամենեւին էլ էժան հաճույք չէ: Նույնիսկ Մոսկվայում կամ Պետերբուրգում մարդիկ կարող են իրենց թույլ տալ տարեկան լավագույն դեպքում 2-3 անգամ թատրոն հաճախել: Հանդիսատեսը նաեւ սեզոնային է լինում: Ամռանը Հայաստանում միշտ շատ զբոսաշրջիկներ են լինում, որոնք ուզում են հայկական ստեղծագործություններ ունկնդրել՝ «Սպարտակ», «Գայանե», «Անուշ»... Մենք ձգտում ենք մշտապես նոր հանդիսատես փնտրել, իսկ նոր հանդիսատեսը երեխաներն են: Շուտով մեր բեմում հնարավոր կլինի վայելել «Чиполлино»-ն եւ «Щелкунчик»-ը, որոնք կգրավեն երիտասարդ սերնդին:

Ինչպե՞ս կգնահատեք Հայաստանի մշակութային կյանքը հիմա. առաջընթաց, թե՞ հետընթաց:

Ինձ համար դժվար է գնահատել թատերական կյանքը, քանի որ ես այնքան զբաղված եմ, որ չի ստացվում հետեւել ամեն ինչի: Բայց կարող եմ նշել, որ Հայաստանում մշակութային կյանքը, ըստ էության, բավական ինտենսիվ է: Արամ Խաչատրյանի անվան համերգասրահում անընդհատ համերգներ են, փառատոններ, հյուրախաղեր, վերջերս Հայաստան էր եկել լեգենդար Ռընե Ֆլեմինգը: Բայց չի կարելի նաեւ ասել, որ մշակութային կյանքը չափազանց ակտիվ է: Հարկավոր է հաշվի առնել նաեւ այն փաստը, որ Հայաստանը Եվրոպայի կենտրոնում չէ: Այստեղ հարկավոր է նպատակաուղղված հրավիրել մարդկանց, նման բանակցությունները երբեմն մի քանի տարի են տեւում: Օրինակ՝ Ռընե Ֆլեմինգին հարկ եղավ երկու տարի համոզել, փոխարենը հիմա նա սիրահարված է մեր մշակույթին:

Դուք ծնվել ու մեծացել եք Ամերիկայում, Ձեր մայրը ռուս է, հայրը՝ հայ, իսկ ո՞վ եք զգում ձեզ Դուք: Կարելի՞ է Ձեզ կոսմոպոլիտ անվանել: Ձեր կարծիքով, ազգությունն ազդեցություն ունենո՞ւմ է անհատականության վրա:

Էությամբ ես ամերիկացի եմ, ինձ հարազատ է նրանց հանդուրժողականությունը: Նրանք բավական դյուրին են ընկալում տարբեր ազգություններին, նրանց համար կարեւոր չէ, թե ինչ է ազգանունդ կամ որտեղ ես ծնվել: Ես երբեք օտարված չեմ զգացել Օրբելյան ազգանունով եւ Կոնստանտին անունով: Ամերիկայում ես ապրում, ուրեմն ամերիկացի ես: Ծնողներս իմ մեջ սեր են սերմանել Ամերիկայի եւ Ռուսաստանի հանդեպ, իսկ ահա Խորհրդային միության հանդեպ՝ որոշակի վախ: Եվ ո՞վ կարող էր մտածել, որ ես ապրելու եմ Մոսկվայում, ԽՍՀՄ Պետական կամերային նվագախմբի դիրիժորն եմ լինելու, իսկ հիմա՝ նաեւ Ալ.Սպենդիարյանի անվան օպերայի եւ բալետի ակադեմիական թատրոնն եմ ղեկավարելու: Այս ամենն ինձ համար ֆանտաստիկայի ժանրից է:

Ձեր կյանքում այս կամ այն երաժշտական ստեղծագործության հետ կապված խորհրդավոր իրադարձություններ եղե՞լ եք:

Չեմ կարող ասել, որ խորհրդավոր իրադարձություններ եղել են, բայց խորհուրդ ունեցող՝ այո: 1995 թվականին ես ծանոթացա եւ ընկերացա ֆանտաստիկ օպերային երգչուհի Էվա Պոդլեսի հետ, որի հետ Մոսկվայի կոնսերվատորիայի Մեծ դահլիճում ելույթ էինք ունենում «Русская зима» («Ռուսական ձմեռ») փառատոնի բացմանը: Իսկ երեկոյան Էվա Պոդլեսն իմ տանը հայտարարեց, որ համերգ է ունենալու Քարնեգի հոլում եւ ցանկանում է ելույթ ունենալ միայն ինձ ու իմ նվագախմբի հետ: Իսկ մեր ժամանակացույցը հագեցած էր՝ 35 ելույթ ԱՄՆ-ում, միայն չորս ազատ օր ունեինք: Եվ զարմանալի է այն, որ լեհ երգչուհու համերգը համընկավ մեր ազատ օրերի հետ: Դա, իհարկե, խորհրդավոր բան չէ, բայց նշանակալից է:

Նույնն էր Դմիտրիի հետ: Նա օպերային երգիչ է, եւ ինչպես էլ երգի, ինչ էլ անի, միեւնույն է, որոշակի շրջանակի ունկնդիր ունի: Բայց երբ նրա հետ ձայնագրում էինք «Պատերազմական տարիների երգերը» ալբոմը, հանկարծ ամբողջ երկիրը սկսեց լսել այդ երգերը: Եվ ահա մեկ մարդ՝ Դմիտրին, կարողացավ փոխել ամբողջ Ռուսաստանի տրամադրությունը: Բոլորը միանգամից նորից սկսեցին հպարտանալ իրենց մշակույթով ու հայրենիքով:

Ուշադրություն դարձնո՞ւմ եք այն ամենին, ինչ Ձեր մասին ասում են մարդիկ: Ձեզ համար կարեւո՞ր է այլոց կարծիքը:

Եթե ասեմ, որ ընդհանրապես ուշադրություն չեմ դարձնում, ճիշտ չի լինի: Երբեմն իմ գործերի ու ելույթների մասին գրախոսականներ եմ կարդում, բայց միշտ ինքս գիտեմ, թե ինչն եմ լավ արել, ինչը՝ ոչ: Չեմ իմ մասին գովասանք կարդալ, հետաքրքիր չէ: Ինձ համար միշտ կարեւոր է եղել ծնողներիս կարծիքը, եւ գիտեմ, որ նրանց համար հաճելի կլիներ, որ այսօր այստեղ եմ: Նրանք ժամանակին հարկադրված էին հեռանալ ԽՍՀՄ-ից, իսկ իրենց որդուն այս երկիրն ընդունեց:

Չնայած հաճախակի ճամփորդություններին եւ մշտական համերգային շրջագայություններին՝ հրաշալի «մարզավիճակում» եք: Ինչպե՞ս եք կարողանում պահպանել ստեղծագործական եւ ֆիզիկական լավ վիճակը: Գաղտնի բաղադրատոմս ունե՞ք:

Միշտ լավ տրամադրություն է պետք: Ես այնպիսի ընտանիքում եմ մեծացել, որտեղ ամեն ինչ հնարավոր էր. ոչ ոք չէր ասում, որ չի կարելի կամ չես կարող ինչ-որ բան անել: Ծնողներս ամեն ինչում սատարել են ինձ, թույլ էին տալիս սեփական սխալներս գործել, բարեբախտաբար, դրանք ճակատագրական չէին: Կարծում եմ՝ որքան շուտ է մարդն ինքնուրույն դառնում ու պատասխանատու լինում սեփական արարքների համար, այնքան արագ է իրեն գտնում այս կյանքում: Հայրական սերն ու մայրական քնքշանքը պետք է չափավոր լինեն: Կյանքն այնպիսի մրցակցային տրամադրություն ունի, որ պետք է մարտական որակներ դաստիարակես ինքդ քո մեջ:

 

Մարգարիտա Ավագյան

Լուսանկարները՝ Արսեն Սարգսյանի


Հետևեք NEWS.am STYLE-ին Facebook-ում, Twitter-ում և Instagram-ում





  • Այս թեմայով



@NEWSam_STYLE

  • Արխիվ
Որոնել